Nikt do tanga nie poderwie się, czyli dlaczego anime Ballroom e Youkoso jest złą adaptacją.

Od trzech miesięcy co tydzień w niedzielę powtarza się jeden i ten sam dramat: czas na nowy odcinek Ballroom e Youkoso (Welcome to the Ballroom). Śledzący nas fanpage na pewno pamiętają jak bardzo oczekiwałam tego anime i ile nadziei z nim wiązałam. Już pomijając wszystkie porównania do Yuri!!! on Ice (które będzie się, chcąc nie chcąc, przez ten post przewijać), tak się składa, że jestem koneserem scen tanecznych w filmach i serialach. Z jeden strony kocham musicale jako gatunek, z drugiej nawet nielubiany przeze mnie fabularnie film może zostać mi w serduszku na lata dzięki wybitnej scenie tańca. Mogę nie przepadać za Zapachem Kobiety, ale spójrzcie na tę scenę tanga, gdzie niewidomy weteran wojenny bierze w obroty śliczną nieznajomą do cudownych dźwięków Por una Cabeza. Nie trzeba znać reszty historii, by ta scena wywarła wrażenie. Taka jest siła tańca.
Ten post nie będzie jednak analizą scen tanecznych w dziejach kinematografii (…może warto by było założyć na taki tekst osobnego bloga?). Opowiem wam, dlaczego Ballroom oparty na całkiem dobrej i wciągającej mandze jest przykładem fatalnej adaptacji. Nie będzie to wiec recenzja jednej serii, a bardziej użycie by przypatrzeć się pewnemu problemowi.
Lekkie spoilery do około 10 odcinka, przy czym postaram się pisać tak, by osoby nie oglądające Ballroom rozumiały o czym mówię.

A manga jest taka dobra…

Porozmawiajmy krótko o mandze.

Ballroom e Youkoso funkcjonuje według dość standardowych schematów shonena sportowego: Główny bohater, Tatara Fujita, to zwykły, niewyróżniający się niczym uczeń trzeciej klasy gimnazjum spełniający aż 7,5 z 10 punktów z mojego poradnika dla kandydatów na boahtera shonena. W wyniku pewnego splotu wydarzeń trafia na zajęcia z tańca towarzyskiego, co wywraca jego życie do góry nogami. Po poznaniu genialnego tancerza Sengoku postanawia sam zostać profesjonalistą i wygrywać najważniejsze konkursy taneczne. Oczywiście droga nie jest łatwa, Tatara okazuje się mieć pewne talenty, ale zanim zacznie osiągać jakieśkolwiek sukcesy czeka go wiele godzin ciężkich treningów i liczne porażki.

Podążanie schematem nie musi być jednak wadą serii, szczególnie gdy robi to dobrze i ma coś własnego do zaoferowania. Raz, taniec jest uprawiany w parach, co oznacza duże skupienie na kwestii dogadywania się chłopaka z dziewczyną. W sytuacji, gdy większość sportówek do drużynówki lub rozgrywki indywidualne, jest to jednak miła odmiana (choć powiem szczerze, że motyw dogrywania się jest w pełni wykorzystywany dopiero po pojawieniu się Chinatsu). Dodatkowo Ballroom wyróżnia dobrze wyważony klimat. Jest trochę humoru, jest trochę dram, ale historia skupia się przede wszystkim na dążeniu postaci do czegoś więcej. Taniec jawi się jako możliwość ocalenia siebie od raczej nieprzyjaznego środowiska jakie bohater zastaje w szkole, jako jedyna możliwość udowodnienia sobie własnej wartości. Zaskakująco dobrze rozegrano tu przy tym fakt, że Tatara ma rozwiedzionych rodziców i mieszka z ojcem – bardzo rzadki motyw w mangach, które wolą albo rodzicieli zabić albo kompletnie ignorować ich istnienie. Ten raczej smutny setting, wyraźnie poważniejszy i bardziej życiowy od zwykłego shonena, przepełniony jest jednak masą nadzieją, że dopóki poświęcasz czas temu co kochasz, twoje życie może zmienić się na lepsze.

Seria ma oczywiście swoje wady: nie licząc protagonistę, nie jestem przekonana do reszty postaci, które często wypadają dość jednowymiarowo. Dodatkowo mało kto z ważniejszych bohaterów ma sensownie rozbudowaną przeszłość i po dziewięciu tomach przebywamy w dużej części pośród postaci, które ledwo znamy (Ave za przecudowny rozdział z historią relacji Chinatsu i Aki! Od razu lepiej się czyta!). Traktowanie postaci żeńskich, szczególnie przy początku, nie jest też tym co spodziewalibyśmy się od kobiecej mangaki opowiadającej o sporcie uprawianym w parach: trochę za silny nacisk kładzie się na rolę mężczyzny, przez to dziewczyny momentami wydają się jedynie ładnym dodatkiem lub samiczką do zdobycia (to się poprawia w pewnym momencie, ale dość późno).

Koniecznie trzeb też powiedzieć słówko o kresce. Jest niesamowita. Początkowo trzeba się troszeczkę przyzwyczaić, ale nie sposób nie docenić kunsztu Tomo Takeuchi. Ponoć wpływ na to ma fakt, że kształciła się ona – w przeciwieństwie do typowego mangaki – na porządnym ASP. Łatwo dostrzec, że narysowała się ona w życiu szkiców z żywych modeli: jej sposób kreślenia sylwetek jest bardzo realistyczny i przykuwający uwagę. A sceny tańca! Rozmazane kontury podkreślające ruch, sprawiają, że czytanie tej mangi to po prostu estetyczna przyjemność.

Ostatecznie mangowy Ballroom to ciekawa lektura, nie pozbawiona wad (szczególnie w kwestiach postaci), ale ze względu na klimat i walory artystyczne zasługująca na swoje liczne pochwały.

Taka seria musi kusić animatorów. Kusić, ale i przerażać. Dużo tańca oznacza przecież dużo animacji, dużo animacji to dużo klatek do narysowania, a to zwiastuje bardzo dużo problemów. Ostatecznie jednak znalazł się jeden odważny – i to nie byle kto! Production I.G. dopiero co zakończyło pracę nad trzecim sezonem Haikyuu!! i potrzebowało zajęcia dla całej gromady wyrobionych w rysowaniu sportówek animatorów. A trzeba przyznać, że historia siatkarzy w kategorii adaptacji spisała się znakomicie i na lata podniosła poprzeczkę tego, co nazywamy dobrym anime o sporcie: zarówno pacingiem, rozwojem postaci, a przede wszystkim graficznie. Mając to w pamięci można było iść spać spokojnie – adaptacja serii o tańcach wydawała się w jak najlepszych rękach. Marketing dawał z siebie wszystko, twórcy pojawiali się na różnego rodzaju konwentach (np. Anime Expo w LA, gdzie odbyła się światowa premiera serii), a pan reżyser szczycił się tym, że przez pół roku sam, osobiście chodził na kurs tańca towarzyskiego. Oczywiście już przy pierwszych trailerach pojawiły się śmieszki z długości szyi bohaterów, ale oprócz tego: szykowaliśmy się na artystyczną ucztę.

Równocześnie pechem, jak i szczęściem dla premiery Ballroomu okazał się także przeogromny sukces Yurii!!! on Ice emitowanego zaledwie pół roku wcześniej. Pechem, ponieważ każdy (ze mną włącznie), ocenia teraz to anime przyrównując je do Jurków, szczęściem, bo cały szwadron wielbicieli YoI rzucił się na nową serię jak na miskę katsudona – w końcu taniec towarzyski i łyżwiarstwo figurowe mają wiele podobieństw, a ile można rewatchować te same 12 odcinków… (Odp: dużo, oj, dużo).

No, jak można było to tak spieprzyć.

Szyje to naprawdę najmniejszy problem.

Zarzuty wobec Ballroomu mam kilka, możemy je podzielić jednak na dwie kategorie. Jeden jest fabularno-fanserwisowy, drugi wizualno-muzyczny.

Pierwszy zarzut jest dość lekki i bardziej dotyczy problemów wszystkich adaptacji: Pacing. Mówi się tak na tempo serii, czy niektóre fragmenty się nie dłużą, czy jest dobra równowaga między akcją, a odpoczynkiem albo odpowiednie podkreślenie najważniejszych scen. Tutaj akurat Ballroom moim zdaniem spisuje się nawet dobrze, choć internety są w tej kwestii podzielone. Tak jak większość sportówek oczywiście jest tu problem z turniejami trwającymi pół sezonu (choć tutaj zmieszczono się w 4,5 odcinka, dają radę) czy występami, które w czasie rzeczywistym powinny mieć 1 minutę, ale w rzeczywistości oglądamy je przez kwadrans (ale pamiętajcie dziatwy, planeta Namek wybuchnie za 5 minut…). Żonglerka materiałem żródłowym, konieczna w każdej adaptacji, jak zwykle sprawia pewne kłopoty – część scen traci urok (przykładowo końcówka 11 odcinka z poradą ojca Tatary nie umywa się zupełnie do prześlicznej sceny w mandze pod koniec 17 rozdziału), ale to ujdzie w tłumie. Kwestia przełożenia fabuły komiksu na nowe medium nie jest problemem Ballroomu.

Jest nią za to fanserwis.

Kobiety w tej mandze mają ciężko.

Istnieją dwa rodzaje fanserwisu z wykorzystaniem bohaterek. Znośny i zły. Znośny polega na tym, że cycki to element krajobrazu np. bohaterka się akurat myje i widz tak całkiem przypadkiem obserwuje ją przy tej czynności albo do jej charakteru przypisane jest bikini i sama się nim pcha przed protaga. Keijo!!!!!!! składa się z samego fanserwisu i jest cudowne. Zły fanserwis polega nie tyle na uprzedmiotowieniu kobiety, ale na jej upodleniu i zawstydzeniu. Te wszystkie podglądane majtki, nurkowanie w biust bohaterek, zmuszanie ich do przebieranek wbrew jej woli… Wpadaniu do szatni, gdy się przebierają… Zdzieranie z nich ubrań… To co Ballroom robi tak bardzo, bardzo źle… I tak bardzo niepotrzebnie. Mówimy tu o serii, gdzie postacie tańczą tańce latynoskie. Tam naprawdę nie trzeba dodawać bezsensu scen z dziewczyną w bieliźnie, wystarczy zagrać na tym co już się ma.
Oczywiście, te sceny istniały też w pierwowzorze. Ale to ekipy adaptującej zależy co z oryginału wezmą i jak przedstawią to w swoim medium. Spójrzmy chyba na najbardziej kontrowersyjną scenę z trzeciego odcinka:

To co, bawimy się w znajdź różnicę? Od lewej w mandze wytrysk z nosa Tatary jest wyraźnie mniejszy. Tamaki zamiast robić zdjęcia przejmuje się Shizuku i sięga do sukienki, może dlatego, by ją znów okryć. Shizuku jest widocznie wkurzona. Sengoku zamiast wściekłości ma wyraz bycia Debilem z Durnym Planem. Hyoda wyraźniej jest niezadowolony z sytuacji i bardziej spieprza, by nie musieć na te widowisko patrzeć. A przede wszystkim: Kadr w mandze nie poprzedzało kilka sekund zbliżenia na Sengoku i Shizuku podkreślające jeszcze absolutnie okropną sytuację w której się ta 15-letnia dziewczyna znalazła. Jasne, to już było w mandze. Ale ktoś w ekipie podjął decyzję, by przedstawić to w adaptacji w taki, a nie inny sposób, specjalnie podkreślając dyskomfort bohaterki i seksualną stronę sceny.

Drugą irytującą kwestią jest stawianie bohaterek jako drugorzędnych względem bohaterów: a mówimy tu o sporcie uprawianym parami. Dość mocno podkreślane jest, że w tym sporcie ważniejszą rolę ma mężczyzna, który jest liderem w tańcu. Akurat tu rozumiem, że ma to odbicie w rzeczywistości, ale w pewnym momencie jest to akcentowane w serii, aż do granicy absurdu. W mandze też jest ten problem (w późniejszych rozdziałach jest to realizowane znacznie lepiej – tyle dobrego z pojawienia się Chinatsu), jednak w anime widać to znacznie bardziej. W pewnym momencie dochodzi wręcz do sceny, której nie można opisać inaczej niż walkę samców o najlepszą samiczkę: mówię oczywiście o odcinku piątym, gdzie Gaju i Tatara dość bezczelnie kłócą się o to kto ma zostać partnerem Shizuku, po tym gdy jej poprzedni towarzysz uległ kontuzji. Tutaj też anime rozciąga scenę, i tak jak bohaterowie w mandze kłócą się przez zaledwie dwie strony o tym co dziewczyna powinna zrobić (właściwie przerzucają się kilkoma uwagami, zanim ta się wcina ze swoją racją), tak gdy w anime przez półtorej minuty gadają sobie w najlepsze daje to znacznie gorszy efekt.

Powiecie, że przesadzam? Możecie tak myśleć i ta scena może was nie obejść. Z tym, że bardzo dużo kobiet oglądających serię poczuje się zniesmaczona. Bardzo dużo potencjalnych kobiecych fanów, które zobaczą powyższe screeny nie sięgnie po serię. Powiecie, że to i tak shonen, który skierowany jest dla nastoletnich chłopaków, którzy lubią fanserwis? Cóż… W tym momencie twórcy anime dobitnie pokazali, że nie są zainteresowani swoimi żeńskimi widzami. Widzami, które jednak średnio przepadają za tym jak ubliża się jej płci. I tym sposobem cała horda wygłodniałych fanek Yuri!!! on Ice poszła po raz setny rewatchować Jurki…

W sumie, expectation vs reality w przypadku tego anime to dość smutny temat.

No właśnie, nasze kochane pedały na lodzie. Nie wiem czy cały fandom YoI już wie, ale mamy nowego arcywroga. Nazywa się Tetsuya Kinoshita i jest producentem Ballroomu. W kilku wywiadach, komentując sukces Yuri!!! on Ice i jaki wpływ ma to na BeY wspomina on, że jego seria to nie Boys Love, nie romans, a osobista historia bohatera. Fandom uznał to za wyzwanie do wojny, bo jednak nazwanie serii, która BL nie jest taką przez kogoś z branży, wbrew pozoru jest obrazą, a w dodatku sugeruje, że sukces YoI opiera się głównie na tym elemencie. Oczywiście, fani też przesadzają (co się dziwicie, naprawdę wieje tu ostatnio nudą), ale dokładniej o sprawie możecie przeczytać u Shameless. Wszystko to, to kolejna marketingowa strzała w kolano od ludzi, którzy powinni byli wiedzieć, że dzięki uznaniu fanek łyżwiarzy mogliby wylansować Ballroom na przebój roku. Bo, owszem, można się oprzeć głównie na męskiej widowni. Jednak bądźmy szczerzy: ilu facetów rzuci się na serię o tak popularnym u kobiet sporcie jak taniec towarzyski? Męscy fani są z jakiegoś durnego powodu dziwnie zrażeni do serii, które mogą być skierowane dla dziewczyn. A jednak taki typ anime, wydawałoby się, reklamowałoby się przede wszystkim im…

Najważniejszym zapalnikiem długich kłótni w internetach, jeśli już ktoś przypomni sobie, że Ballroom w ogóle leci, jest jednak inna kwestia.

Animacja i muzyka.

I och, tu wam mam stanowczo co do opowiedzenia (i do poporównywania z YoI)…

Średnia długość trwania sceny tanecznej zanim przechodzi na równie długi czas w nieruchomy obrazek.

Anime o tańcu z automatu oznacza, że widzowie będą spodziewać się sakugi. Sakuga to nazwa na momenty szczególnie dobrej animacji mającej sprawić, że szczęka upada nam na podłogę. W końcu taniec to ruch! I nie zrozummy się źle, w ekipie Ballroomu jest wielu naprawdę znakomitych rysowników z ciekawymi pomysłami. Niestety nie ma daje im się za bardzo wykazać. I ja doskonale rozumiem, że sceny taneczne są bardzo trudne i wymagają licznych klatek, żeby wyglądały płynnie i przy tak długiej serii trzeba uciekać się do sztuczek. Nie powiem czasem nieruchome ujęcia dają ładny efekt. Ale nie. Gdy robi się to. CIĄGLE. Ballroom ma irytującą tendencję do ograniczania scen ruchu postaci do kilku sekund i oszukiwanie przez pozostały czas pojedynczymi klatkami. Nie wierzycie? Spójrzmy na odcinek 10. Naliczyłam tam osiem animowanych scen tańca. Jedna trwała 3 sekundy, cztery były po 2 sekundy, a trzy po 1 sekundę (sic!). Dodatkowo dwa 1-sekundowe ujęcia z retrosów z poprzednich odcinków. Owszem, ujęcia są całkiem ładne i niektóre elementy slide-show jakim jest reszta epizodu wygląda całkiem estetyczne. Ale ja mówię o odcinku, który jest w środku 4-odcinkowego turnieju w którym bohaterowie przez większość czasu są na parkiecie i tańczą. I ja naprawdę nie wymagam zagrywek jak z YoI, gdzie pokazywane nam są prawie całe programy. Ja chcę więcej 16 sekund (sic!) ruchomego tańca na dwadzieścia minut! Prawdziwy taniec towarzyski też ma, o dziwo, dużo postojów i nieruchomych momentów, no, ale, zobaczcie sobie jak to wygląda na żywo i sami wyciągnijcie wnioski:

Och, wspomnijmy znowu o Yuri!!! on Ice. Tam problem jest całkiem odwrotny, bo występów łyżwiarskich jest za dużo i nie dość, że traci na tym fabuła, bo na rozwój postaci czasu brak, to jeszcze od pewnego momentu widzimy występy ziemniaków na lodzie. Niestety, taka ilość przejazdów doprowadziła do tego, że po prostu nie było czasu dopieścić każdy z nich (a i tak animatorzy ocierali się o śmierć z przepracowania). Rozumiem nawet ludzi, którzy wolą już oszukańcze slide-show z Ballrooma – na dłuższą metę mniej w tym wszystkim quality. Ale. Wybaczyłabym serii o tańcach dużo, gdyby te parusekundowe urywki ruchu służyły oszczędzaniu sił animatorów na sceny po których nie mogłabym się podnieść z podłogi. Widać, że twórcy anime mają ambicje artystyczne i kilka dobrych pomysłów. Scena tańca w zachodzie słońca Tatara i Mako w 5. odcinku miała świetny klimat (choć animacyjnie tam się nie napracowali). Pomysł z płatkami kwiatów w odcinku 9. – super. Jednak wyobrażacie sobie bitewnego shounena, gdzie zamiast widzieć jak bohaterowie się napieprzają, pokazywane nam są jedynie pojedyncze ujęcia samych uderzeń? No więc, rozumiecie…

Te wszystkie fragmenty robione na pół gwizdka, nie wykorzystują całej mocy przerobowej talentów pracujących nad tym serialem. Gdybym tylko wiedziała, że to wszystkie oszczędności będą owocowały czymś więcej… Ale po 12 odcinkach nie zostało już we mnie nic nadziei….

Hipokryzja #1: Szkoda, że tych ruchów nie pokazali…

Jednak gorsza od kwestii animacji jest muzyka. I tutaj nie ma już nic na usprawiedliwienie twórców. Wyobraźcie sobie bowiem, że w anime, gdzie bohaterowie tańczą walce, tanga i inne standardowe kawałki jako podkład niezwykle często daje się… Zwykłe melodyjki. Ktoś próbowałam to na forach usprawiedliwiać, że to dla widzów, dla podkreślenia klimatu, do którego kawałki klasyczne nie pasowałyby… Bujda. Kłamstwa. Wręcz obraza. Wystarczy zrobić prosty test i czytać mangową wersję Ballroomu z odpowiednimi utworami w tle – takimi jak choćby Walc z Trędowatej czy Libertango. Efekt jest niesamowity. I nikt mi nie powie, że nie ma w Japonii kompozytorów, którzy nie potrafią napisać znakomitej, klasycznej piosenki. Albo ładnie zagrać coś takich hiciarzy jak Strauss czy Czajkowski. Nie wybranie jako podkładu pasującej muzyki (albo puszczenie jej tylko przez chwilę) to świadomy wybór, który doprowadził mnie do jednego wniosku.

Twórcy anime gardzą tańcem towarzyskim.

Hipokryzja #2: Zgadnijcie co leciało w tej scenie w tle? Odp: NIE QUICKSTEP.

Oczywiście „gardzą” jest mocnym słowem, z którym trochę przesadzam. Ale jestem przekonana, że pan reżyser, tak chwalący się tym, że przez pół roku chodził na kurs tańca musiał się tam niesamowicie męczyć. I to rzutuje na całe anime. Całą kwintesencją tej serii jest pokazanie jak główny bohater zakochuje się tańcu co wreszcie daje mu cel w życiu. Ballroom to historia o pasji, co w przypadku anime jest prawie, że podgatunkiem. Najważniejszym celem takiej serii jest przekonać widza, że to w czym zakochali się bohaterowie jest najwspanialszym zajęciem na świecie. Po seansie Shokugeki no Souma powinniśmy iść do kuchni i spróbować zamienić wszystko co mamy w lodówce w arcydzieło kulinarne. Po Nodame Cantabile odkurzamy nieużywane pianino i sprawdzamy czy coś z dawnej nauki nut jeszcze nam zostało w głowie. Po Yuri!!! on Ice piszemy notki na bloga mając na drugim ekranie włączone zawody łyżwiarskie juniorów (zgadnijcie co właśnie robię…). Troszkę przesadzam, wiadomo. Ale nigdy nie spotkałam się jeszcze z serią, która tak bardzo nie wierzy w dyscyplinę o której opowiada. Bohaterowie mówią nam o tym jak kochają taniec, jak bardzo ich on oczarowuje – ale tego całkowicie nie widać na ekranie. Spójrzcie na przykład na poniższy kadr, który pochodzi z odcinka 10. Mały Gaju po raz pierwszy widzi tańczącą parę i rusza go to na tyle, że sam chce zacząć tańczyć. Scena tańca trwa dwa sekundy i nie widać, by ktoś się do niej przyłożył. Jednak rodzeństwo rozmawia o tym jaki układ jest piękny i jak ładnie ubrania się w nim ruszają. W tym momencie anime łamie najważniejszą zasadę sztuki filmowej: Show don’t tell. Pokazuj, nie opowiadaj. W sytuacji, gdzie trzeba nam tak często podkreślać jaki to sport taneczny jest cudowny, zamiast po prostu pozwolić nam samemu się o tym przekonać pokazując go w większym kawałku z odpowiednią muzyką… No po prostu twórcy nie wierzą, że może być w nim coś ciekawego. I przez to cała historia staje się mniej autentyczna i wciągająca (ta uwaga nie tyczy się mangi, gdzie jak najbardziej czuć pasję bohaterów).

Hipokryzja #3: Gdyby pokazali więcej niż dwie sekundy tańca, to może znałabym odpowiedź…

Chyba nie wam oszczędzę porównania pierwszych odcinków Yuri!!! on Ice i Ballrooma. W obu jest scena o dokładnie tej samej funkcji – zachwyceniu widzów łyżwiarstwem lub tańcem. W Ballroomie trwa ona jakąś minutę, mało co się na ekranie rusza i bohater-narrator mówi nam o wrażeniach jakie wywarło na nim DVD z turnieju tanecznego, o tym co mówi do niego widziany taniec (a mówi: „Patrz!”), a ja tuż po zobaczeniu jej nie pamiętam jaki tam był podkład muzyczny. W YoI na pierwszą scenę łyżwiarską poświęcono aż 4 minuty. W jej trakcie słychać komentatora sportowego oraz jedną z bohaterem wrzucają w pewnym momencie dość trafną uwagę o przejeździe. Ale przez cały czas przede wszystkim oglądamy dwójkę bohaterów jeżdżących równolegle do tego samego, poruszającego utworu. Widzowie sami muszą wyciągnąć wnioski z tego co widzą. Twórcy tego anime mają wiarę, że łyżwiarstwo będzie mówić samo za siebie. I zgadnijcie co? Ale cóż, reżyser Sayo Yamamoto znana jest ze swojego chorobliwego szaleństwa na punkcie łyżwiarstwa. I to jest różnica między nią, a panem Yoshimi Itazu, którego debiut reżyserski niestety trudno uznać za udany.

Ale manga jest serio spoko.

Ballroom to ogromna, zmarnowana szansa, może jedna z największych ostatnich lat. Brak szacunku dla przedstawianego sportu oraz widowni sprawił, że gdzieś umknęła szansa na historię, która mogłaby stać się hitem roku. Możecie się z moimi spostrzeżeniami nie zgadzać, a proszę, nie będę też zła jeśli wolicię tę serię od łyżwiarzy.  Jednak są powody dla któych pierwsze Blu Ray z YoI sprzedał się w nakładzie ponad 76 tysięcy płyt i wbrew pozorom, wcale nie chodzi tu tylko o wątek BL (obecny, ale bardziej rozdmuchany przez fandom niż widoczny w samej serii). Ballroom na ten dzień będzie miał szczęście jak sprzeda ponad 1000 sztuk. Ktoś w dziale produkcji (i mam nadzieję, żę jest to pan producent) musi właśnie bardzo gorzko płakać…

 ~Darya

Ps. Przepraszam za obsuwę tego postu, ale naprawdę nie spodziewałam się, że przyjmie on takie rozmiary – jestem jednak oczyszczona z całej mojej żółci i żalu.

Ps.2. A już w przyszłym tygodniu podsumowanie anime letnich, a wcześniej, w poniedziałek jak co miesiąc Jurki!

Ps.3. Mam nadzieję, że ktoś się nie zgadza w tym poście i będzie mi udowadniał, że mylę. Proszę :___;

Reklama