Dokąd nocą tupta jeż? – świętujemy Dzień Jeża!

Drogie nasze małpiatki, emocje związane z ankietą pomału opadają i możemy, bogatsze o nową wiedzę, wracać do tradycyjnego, czwartkowego blogowania. Ponoć lubicie schematy i wyliczanki tak…? Choć wiemy, że najzadowoleńsi jesteście gdy jest zabawnie i luźno, dzisiaj temat będzie poważny. Bardzo poważny. Same sacrum, czysta esencja, żaden roztwór (Dziab jest chemikiem, ona wam poda cały skład). Bo czy wy wiecie jakie święto dzisiaj mamy? Ważniejsze niż jakieś odzyskanie niepodległości, co było dawno i już nieważne patrząc na wybory w Ameryce? 10 listopada jest DZIEŃ JEŻA. Dlatego w tej wspólnej notce porozmawiamy dzisiaj o tym najszlachetniejszym ze zwierząt i o tym jak Japończycy uhonorowali to stworzenie w swojej popkulturze.

Post dedykowany wszystkim pamiętających forum Vongola oraz forum Hetalia.

Post otwiera wyjątkowo prawdziwa jeżyca – ale Azuki jest zbyt słodka, by nie zareklamować jej i jej instagrama!

Zastanówmy się na chwilę nad kwesthą „jeż, a sprawą japońska”. Nazwa Harinezumi składa się ze słów „Kolce” oraz „Szczur” co pokazuje, że mieszkańcy Sakurolandu się nie cackają i nazywają rzeczy po imieniu. Jeże jak najbardziej w Japonii występują, hasają po tamtejszych lasach i dają się pieścić w japońskich kafejkach. I choć można by powiedzieć, że tamtejsza kultura nie docenia ich tak bardzo, jak choćby te przereklamowane jenoty czy lisy, to mamy podejrzenia, że w japońskiej podświadomości jeż ma swoje miejsce. Czy kiedykolwiek zadumaliście się nad fryzurą przeciętnego bohatera shonena? Czy te spiczaste kudły nie przywodzą wam kogoś na myśl…? Nie wierzcie w bajki mangaków tłumaczących, że taką fryzurę po prostu najprościej się rysuje! Te włosy mają wpłynąć na podświadomość czytelnika, przekazując mu, że oto ma do czynienia z bohaterem prawym, szlachetnym, ale i gotowym do poświęceń oraz posiadającym ujmującą osobowość. Takie bowiem są jeże. Ale na symbolice, jeżowa propaganda w anime i mandze się nie kończy… Oto kilka najostrzejszych przykładów na miłość Japończyków do harinezumich!

Katekyo Hitman Reborn! – Roll

Jeże są potężne. Jeśli na jakiegoś nadepniecie, możecie skończyć gorzej niż przy klocku Lego… Choć zastosowanie tych stworzeń jako min lądowych badane jest w laboratoriach większości armii świata, istnieje też stronnictwo dostrzegające ich nieco odmienne zastosowanie. Po co bowiem czekać, aż ktoś przyjdzie do jeża, gdy można go wysłać na wroga? W shonenie Katekyo Hitman Reborn! poznajemy Kyoyę Hibariego, małomównego, ale niezwykle oddanego swojej misji przewodniczącego szkolnej brygady dyscyplinarnej. Przez połowę serii kojarzymy go jako wielbiciela ornitologii – jego najbliższym zaufanym jest bowiem mały ptaszek, przezwany Hibirdem. W miarę postępu mangi i wybuchu w niej plagi pokemonów różnych zwierzątek, fandom z radością mógł odkryć kolejną z licznych zalet Hibariego – umie on bowiem docenić dobrego ssaka. Konkretnie jeża o imieniu Roll. Towarzystwo Ochrony Zwierząt martwi się trochę faktem, że zwierzę trochę zbyt często bywa widziane na mieście pijane, ale jego właściciel zdołał ostatecznie udowodnić, że wesoły nastrój pupila spowodowany jest plot no jutsu, które nie ma sensu, ale je kupujemy nie wpływa na jego zdrowie. Patrząc na uśmiechnięte mordki Hibirda i Rolla, śmiem potwierdzić, że lepiej niż na kolanach Hibariego nikomu nigdzie nie będzie.

Binan Koukou Chikyuu Boueibu LOVE – Zundar

Człowiek spoglądający na jeży pyszczek mógłby wyjść z założenia, że ma do czynienia z jednym z najprzyjaźniejszych i szczerych stworzeń bożych; niestety, nawet w najlepszej rodzinie zdarza się czarna owca… Albo zielony jeż. W Binan Koukou Chikyuu Boueibu LOVE, jednym z najbardziej wybitnych i znaczących anime XXI wieku, poznajemy Zundara, dzierżącego tam rolę antagonisty. Pochopna ocena mogłaby być jednak krzywdząca. Owszem, wykorzystuje on samorząd szkolny, manipulując ich tak, by tworzyli z bezbronnych uczniów potwory (którymi muszą zająć się następnie członkowie Klubu Obrońców Ziemi) i nienawidzi on Miłości, jednak z końcem pierwszego sezonu dowiadujemy się o nim więcej. Zundar jest bowiem zwykłym pracownikiem korpo, próbujący jakoś pogodzić swoje własne, ciężko wymarzone ambicje z niegodziwością szefa, powszechnym niedocenieniem oraz rozwalającym się życiem rodzinnym (skąd wziąć pieniądze na alimenty jak była żona oskubała go przy rozwodzie?). Może to i bezczelny jeż, ale w głębi męczy się on z całkiem ludzkimi, współczesnymi problemami. No i spójrzcie jak ślicznie wygląda w filiżance. Zundar, nie wiem jak inni, ale ja cię doceniam, jeżu. Trzymaj się, może w trzecim sezonie wreszcie dostaniesz to stanowisko na jakie sobie zasłużyłeś!

Show By Rock!! – Crow

Potencjał jeży nie leży jedynie w ich zdolnościach bojowych. Są też takie osobniki, które zamiast wojować kolcami wolą podbijać scenę muzyczną. Crow to w ogóle specyficzny przypadek – choć pochodzi ze wsi i niski jest adekwatnie do swojego gatunku, to zamiast skupić się na spokojnej karierze muzyka country, postanowił założyć zespół na wskroś rockowy. I w tym celu zakumplował się z lwem, lampartem i lisem. Mało tego, Crow jest również na tyle… ekspresywnym gościem, że mimo i tak absorbującej gry na gitarze prowadzącej (która wygląda jak siekiera, żeby było maksymalnie ostro) został też solistą ShingancrimsonZ. Zresztą, jak głos podkłada mu wokalista GRANRODEO, to nie miało prawa stać się inaczej.
W świecie Show By Rock bohaterowie mogą przybierać zarówno postać zwierzopodobnych chibików, jak również ludzi obdarzonych pewnymi zwierzęcymi cechami. W tej drugiej formie zwierzęcość kończy się zwykle na uszach i ogonie, ale Crow zafundował sobie jeszcze nabijaną wielkimi kolcami kurtkę, aby nikt nie miał wątpliwości, że w małym jeżu może drzemać wielki rockowy duch. Oraz życiowy niogar, bo choć nasz solista jest, jakby nie było, twarzą zespołu, to zadatków na lidera w nim nie ma za grosz. I tu zabawna kwestia – mały jeż jest o wiele dzikszym zawodnikiem niż lampart, który jest faktycznym mentorem grupy i jeszcze dorabia jako korpoludź.

New Game! – Sojiro

Wreszcie jesteśmy przy jeżu, który jest li i onli jeżem. Jego właścicielką jest Takimoto Hifumi (jedna z ważniejszych bohaterek, choć nie główna), która pracuje w wydawnictwie gier jako członek grupy odpowiedzialnej za projektowanie postaci. Sojiro nie ma łatwego życia, ponieważ po godzinach odpoczywania pracuje jako psychoterapeuta Hifumi, wysłuchując zwierzeń w kwestii bycia odludkiem. W ogóle zwierzak ma rolę serii, naprawdę. Jak na załączonym gifie widać, umie w piękny, acz dosadny sposób pokazać, że nie działają na niego kawaii uśmiechy jego właścicielki, a większe wrażenie wywiera na niego kawałek jabca niż posmętywania dziewczyny. No i jest jedynym poważniejszym samcem na całą serię. Zuch jeżyk.

Saint Tail – Ruby

Saint Tail to pochodzące z pradawnych lat 90. anime z kategorii mahou shoujo, opowiadające o naszej dzielnej gimnazjalistce, przybierającej po nocach alternatywną osobowość i goniąca po Tokio złodziei. Jednak czym byłoby bohaterskie dziewczę bez swojej wspierającej maskotki? Tu właśnie na scenę wkracza Ruby – wspaniała jeżyca, zawsze gotowa wesprzeć nastolatkę ratującą świat.

Pokemon – Shaymin

To byłoby chyba niemożliwe, żeby wśród Pokemonów nie znalazł się choć jeden kjutny jeżopodobny stworek, prawda? A zatem – oto Shaymin, urocza kwiatuszkowa jeżyczka, która zadebiutowała w wersji Diamond oraz Pearl. Shaymin jest samowystarczalnym, tuptającym filtrem powietrza, a gdy jest zadowolona, jej „kolce” obrastają kwieciem niczym rabatka na wiosnę. Jest również nie byle jakim okazem, bo należy do pokemonów mitycznych jak sam Mew. Biedulka, nie dość, że ma strasznych senpajów, to jeszcze jest w tej grupie najmniejsza. Nietypowość Shaymin na tym się nie kończy, bowiem posiada aż dwie formy (nie, nie ewolucje) – lądową i powietrzną. Jak można się domyślić, uziemiona jest w formie jeża, ale do lotu wzbija się jako… lisocoś bez ogona. Albo pięćsetna odmiana Eevee. No serio, czy wam by przyszło do głowy dawać takiej kruszynie licencję pilota?

Servamp – Lawless/Hyde

Magicznych właściwości jeży to wciąż nie koniec… choć mówienie o jeżu sensu stricte może w tym przypadku nie był właściwe, ponieważ Lawless to przede wszystkim wampir. Trochę mało krwiopijczym, to fakt, ale wciąż nieco bardziej niż średnia potworowa wyciągnięta z całej serii. Lawless jest servampem, czyli wampirem mogącym zawrzeć kontrakt z człowiekiem, dzięki czemu obdarza swego właściciela jakąś mocą. Jest specyficzny także przez swój przydomek, ponieważ uosabia grzech chciwości. W świetle słonecznym servampy nie ulegają spopieleniu, ale zamieniają się w kjutne, małe zwierzątka – a ten akurat, mimo że design mógłby wskazywać na jakąś okrąglutką pszczółkę, staje się jeżem. Warto zauważyć, że zwierzak ma trzy białe kolce, które odpowiadają ciemnym pasemkom w ludzkiej wersji Lawlessa. Co jednak jeże mają do chciwości, autorka raczy wiedzieć, no chyba że w czasie jesieni wampir nałogowo gromadzi jabłka i orzechy (przecież nie dziewice). Po dość intensywnym docieraniu się ze swoim nowym, nastoletnim panem, Lichtem Jeckyllandem, servamp dostaje nowe imię – Hyde. Czy już widzicie te subtelne nawiązanie do pewnej książki? Może samego Lichta nie nazwałabym szacownym, spokojnym młodzieńcem, ale na tle postrzelonego wampirojeża może już całkiem dobrze udawać ostoję spokoju.

Tu detektyw Jeż [Hello Harinezumi] – Nanase Goro

Na widok samego tytułu serce jeżofila zaczyna bić szybciej – jeż jest już w samym tytule! Niestety, w samej fabule mangi kolczastego stworzonka nie uświadczymy – przezwany jest tak jedynie główny bohater, samozwańczy detektyw. Tak więc, jeśli rzucicie się na te 9 tomików wydanych przed miliony laty przez Waneko, w czasach gdy chciało być jeszcze Poważnym Wydawnictwem dla Poważnych Ludzi, otrzymacie jedynie ambitny zbiór opowiadań detektywistycznych zajmujących się interesującymi przypadkami, a przy okazji prezentujące czytelnikowi bardziej dorosłe i mniej bajkowe spojrzenie na Japonię. I żadnych jeży. Nuda.

Koisuru Harinezumi

Jeże to także symbol miłości. Jeśli macie do tego jakieśkolwiek wątpliwości, powinniście sięgnąć po szojkę Koisuru Harinezumi. Choć seria trzyma się mocno schematów gatunku i oscyluje wokół miłości koleżanki i kolegi z klasy, którzy powinni być razem, chcą być razem, ale z skomplikowanych powodów nie mogą wyznać sobie uczuć, wyróżnia ją właśnie uwzględnienie jeżowego podejścia do miłości. Nie tylko bowiem główna bohaterka ma to stworzonko jako domowego pupila, dodatkowo porównuje obiekt swoich uczuć do jeża. Bo musicie wiedzieć, że według tej serii jeżowa aparycja odznacza się tym, że bohater tak naprawdę jest słodki i kochany, ale w momentach zagrożenia wysuwa swoje kolce (i przez to uważany jest przez resztę szkoły za rebela i obijmordę, a tylko nasza bohaterka wie, że tak naprawdę ma on Dobre Serce i jest Niezrozumiały). No i tak w ogóle, jeśli lubi się shoujo to jest to całkiem przyjemna historyjka romantyczna. Z jeżami!

Sonic the Hedgehog – Sonic, Shadow, Silver

Proszę państwa, oto jeż, jeż to bardzo… szybki zwierz? Ale jeśli mowa akurat o tym tercecie egzotycznym, to wszystko jest w jak najlepszym porządku. Sonic to zaiste kultowa postać, w naszym kręgu tym bardziej, że anime leciało swego czasu w polskiej telewizji. Ach, pięknym się było, i młodym… Jednak mu tu gadu gadu o głównym bohaterze, ale czymże byłby niebieski jeż bez swych kompano-rywali? Shadow towarzyszył Sonicowi mniej lub bardziej przez cały czas, natomiast Silver pojawia się epizodycznie, i to właściwie tylko w grze (Dziab stara się pisać mądrze, ale niestety nie grała), ponieważ jest z przyszłości oddalonej o 200 lat. Podróże w czasie to jednak pikuś przy fakcie, że jeże z uniwersum Sonica tuptają ekstremalnie szybko – główny bohater potrafi osiągać prędkość 280 km/h! Jak się ma takie wyczepiste trampki, to trudno, żeby było inaczej, szczególnie, że inspiracją były buty Michaela Jacksona. Biegania bez majtek już wypominać nie będę.

~Darya & Dziabara