Tańcząca z sequelami, czyli pierwsze wrażenia z sezonu letniego 2016

Ahoj! Zaczynamy kolejne pierwsze wrażenia z anime, edyszon lato 2016. Tytuł tej notki jest bardzo nieprzypadkowy, bo choć mogę mieć błędne wrażenie, to wydaje mi się, że tym razem sezon obfitować będzie w różnego rodzaju kontynuacje, mniejsze, większe, po latach wielu, sezony trzecie bez uwzględnienia sezonów drugich, OVA udające sequele, shorty zastępujące sequele, prequele, i tak dalej, i tak dalej. Sama będę oglądać aż osiem takich serii (tylko na Nanatsu no Taizai muszę jeszcze poczekać), a i tak nie liczę takich gigantów jak Berserk czy Arslan Senki. I Wombacianych Chłopców. Przygotujcie się na jeszcze większą dawkę nowości niż zwykle, bo zrobiłam opisy aż 23 serii (twardzielem jestem, aaa~, nananana, twardzielem jestem…). No i na gify. Na nie zawsze musicie być przygotowani.

Przepraszam za rekordowo długą notkę. Samo się zrobiło.

Ten sezon albo trafi w wasze gusta, albo w wasze…

 

91 days

A teraz zrobię ci dużo brzydkich rzeczy po niemiecku.

Porzućmy na chwilę japońskie klimaty i przenieśmy się gdzieś do Włoch w alternatywnej czasoprzestrzeni USA (poprawka po drugim odcinku, też się zdziwiłam)  Prohibicja spowodowała, że działalność mafijna wezbrała na sile. Na kilka lat przed rozpoczęciem akcji anime doszło do gangsterskich porachunków, w wyniku których zginęła cała rodzina młodego Angelo. Tylko dzięki odrobinie szczęścia chłopakowi udaje się uciec z łap bandziorów. Po siedmiu latach mężczyzna, teraz nazywający się Avilo, wraca do rodzinnego miasta, by dokonać zemsty. Nie będzie to jednak łatwe, bo mafiozo odpowiedzialny za śmierć rodziny Angelo/Avilo przez czas nieobecności chłopaka znacznie poszerzył swe wpływy. A Avilo za jedynego sojusznika ma jedynie przyjaciela z lat dziecięcych…

Klimat rodem z Baccano!, fabuła ciężka jak w Death Parade, bezwzględna mafia niczym z DOGSów czy Gangsty – jeśli to nie brzmi jak przepis na hit, to niech ktoś zadzwoni do Magdy Gessler. Po pierwszym odcinku jestem bardziej podjarana niż sobotni grill u Januszów, bo seria przynajmniej na razie zapowiada się o wiele ciekawiej niż to przedstawiono w i tak już interesującym trailerze. Avilo jest tajemniczy i nie bardzo wiem, co mu pełza po głowie. Spodziewam się, że nie do końca może chodzić tylko o zemstę, ale o coś większego, może o rozwalenie całego mafijnego systemu od środka (co oczywiście wciąż nie wyklucza samej zemsty). Trzy miechy to całkiem sporo czasu, aby narobić niezłego rabanu gdziekolwiek. Kreska jest absolutnie wspaniała, aż nie mogę uwierzyć, że to to samo studio Shuka, które tak dziadowało przy robieniu Durarary!! x2. Widocznie przelew ze sprzedaży płyt przyszedł dopiero w czasie robienia nowej serii. A skoro już przy tym jesteśmy, to twórcą projektów postaci jest ta sama osoba co przy Drrr!! właśnie czy wspomnianym już Baccano! albo DanMachi. Wszystko póki co pięknie współgra i dlatego wierzę, że to nie Shokugeki czy nowy Berserk będą najlepsze, ale właśnie 91 days stanie się czarnym koniem tego sezonu. Niech udowodni, że dobre serie dla dorosłych też mają prawo bytu.

Amaama to Inazuma

Na mój znak – adin, dwa tri… dostajecie cukrzycy!

Inazuka Kouhei to dość zarobiony nauczyciel, który samotnie wychowuje swoją małą córkę Tsumugi. Pół roku temu bowiem zmarła jego żona, pozostawiając i tak już obładowanego pracą faceta z dodatkową stertą obowiązków. Choć mężczyzna stara się jak może, pewnego dnia zauważa, że Tsumugi nie dojada odgrzewanego żarełka, a zaczyna tęsknić za domowymi obiadami. Przypomina sobie wówczas o wizytówce, którą sprezentowała mu w parku pewna młoda dziewczyna, zachęcając do odwiedzenia ich małej knajpki. Na miejscu napotyka swoją uczennicę, Kotori, która choć nie ma specjalnych talentów w gotowaniu, to decyduje się upichcić swoim gościom najlepszy ryż, jaki kiedykolwiek jedli. Kroczek po kroczu trójka ludzi zaczyna się lepiej dogadywać, a wspólne gotowanie i jedzenie stają się powodem zmiany ich życia na trochę milsze.

To jest typ leczącego anime, na które z takim utęsknieniem czekałam. Głównym powodem mego rozrzewnienia okazała się Tsumugi, która jest po prostu przeurocza. Nie brak jej energii, ale jest w tym wszystkim tak nienachalna, uczuciowa i grzeczna, że chciałoby się ją schrupać w całości. Rzadko spotyka się takie miłe, wyśrodkowane dzieciaki w anime, zwykle mamy do czynienia albo z łobuziakami, albo odludkami. Ojcu też zasługuje na medal, bo w pół roku od śmierci żony ogarnął swoje życie na tyle, że jedynym problemem stanowi monotonna dieta obojga. Nie brak mu czasu dla małej, bo wystarcza go tyle, że nawet idą na hanami, nie zaniedbanie mieszkanie, bo pranie i sprzątanie wykonuje regularnie, ale odgrzewane klopsy z mikrofali. Utożsamiam się bardzo z gościem, bo sama pierwszy rok studiów przeżyłam na mrożonych pizzach i kotletach od mamusi. Do dziś nie mogę sobie w pełni uświadomić, jak słabo i mało jadłam. Zaledwie jeden odcinek sprawił, że moje serduszko zostało ugotowane na miękko. Absolutnie nie wierzę, że to się w jakikolwiek sposób skończy na romansie młodej z nauczycielem (sprawdzałam internety, nic nie znalazłam w tej materii), więc możecie oglądać ze spokojnym sumieniem. Opening jest jednym z nielicznych z tego sezonu, który spodobał mi się od pierwszego przesłuchania, grafika jest bardzo ładna, animacja płynna, tła śliczne – no cud, miód i karmelki. Od czasu Usagi Drop czekałam na takie mądre okruchy życia.

Amanchu!

To ja poproszę o sklonowanie tej pani i wysłanie do połowy polskich gimnazjów.

Do spokojnej wioseczki nad oceanem przybywa Ooki Futaba, nastolatka rozpoczynająca naukę w liceum. Nowa rzeczywistość okropnie ją przeraża, a brak przyjaciółek, które zostały daleko w mieście, smuci podwójnie. Mimo to na widok oceanu, nad który przyjechała skuterkiem w poszukiwaniu zasięgu, oczarował ją jak nic innego w nowym miejscu. Pierwszego dnia szkoły spięta Futaba nie potrafi nawet porządnie przedstawić się klasie, jednak ni z tego, ni z owego zagaduje do niej wesoła Kohinata Hikari, dziewczyna (o losie i szalony przypadku!) zakochana w nurkowaniu. Jeśli potraficie połączyć kropki w postaci oceanu, dwóch licealistek, płetw i butli z tlenem, to już wiecie, o czym będzie ta historia.

Ni to okruchy życia, ni to sportówka, ni pies, ni snopowiązałka. Nie do końca będę przychylnie nastawiona do tego anime, bo mnie, co tu dużo mówić, rozczarowała kreska. Już w trailerze rozwalał mnie wygląd dupokota, bo równie brzydkiego czegoś, co z takim zacięciem udaje, że jest normalnym zwierzęciem, nie widziałam już dawno. Nawet Meow z Space Dandy był ładniejszym kotokosmitą niż ten cudak. To nie jest jednak koniec graficznego rollercoastera. Nie wiem, kto wymyślił, że doda powabu bohaterkom przez zaznaczenie im dolnych warg na kształt pelikaniego dziobu, ale podpowiem mu – to nie działa. Projekty są brzydkie, czoła na pół twarzy są złe, brwi w połowie czoła są jeszcze gorsze, a szkolne mundurki to Koszmar z ulicy Wydętych Pup. Tła może i robią całą dobrą robotę, ale nie umiem przymknąć oczu na to, co się dzieje z postaciami. Taką Hikari przez cały seans miałam przemożną ochotę piz… zą po twarzy potraktować. Ona jest irytująca i zachowuje się jak rozwydrzony przedszkolak! Para głównych bohaterek w postaci nadaktywnego dzieciaka w skórze licealistki i memły to najgorsze połączenie, na jakie mogłam trafić. To znak od niebios, że do tych okruchów życia będę miała absolutny zakaz wstępu pod groźbą toczenia piany z pyska.

B-Project: Kodou*Ambitious

Kolorowy świat kiedy ja dotykam ciebie~

Fanki idolingu, łączcie się! Dziesięciu pięknych, gładkich i lśniących idoli czeka na was w kolejnej produkcji tego typu. Wyświechtane motywy mnożą się tu niczym króliki na rykowisku, a szalę goryczy przechyla fakt, że do środowiska muzycznych ciastków dołącza jedna jedyna heroina. Trzy zespoły wschodzących gwiazd będą od tego momentu wspierane przez wcale-nie-śliczną-i-utalentowaną Tsubasę, która została odnaleziona w przeciętnym sklepie z płytami i zatrudniona przez samego prezesa Ganderra Music.

Arrrgh, aż chciałam sobie rwać włosy z głowy, ale szkoda mi pieniędzy na tupeciki, więc się w porę powstrzymałam. Ładne to jak kupa jednorożca, sparkli aż miło, może być choćby ze szczerego złota, ale to wciąż… no. Idole przedstawiają się tak sztampowo, jak to tylko możliwe: mamy księcia, okularnika, typa chłodnego, quasi-szotę-quasi-trapa, ze dwóch radosnych typków, złośnika, kobieciarza… żal patrzeć na tę gromadę. Twórczyni projektów postaci, czyli autorka Księcia Piekieł we własnej osobie, odwaliła kawał solidnej roboty i nie mogę powiedzieć, że chłopcy mają brzydkie buźki. Odważę się powiedzieć jeszcze jedną pochwałę – już w pierwszym odcinku pokazano całkiem sporo interesujących, zakulisowych ciekawostek pracy idoli. Tylko czemu to musi być reverse-harem? Twórcy zupełnie się z tym nie kryją! A ci idole majtający pupkami jak brazylijskie tancerki budzą we mnie jakieś dzikie rządzę kopnięcia ich we wspomniane przymioty. Jedyną męską popową grupcią, którą akceptuję, jest Trichronica z Show By Rock!!, bo tam jest to i parodia, i element fabuły, bo lider zmienił stylówę celowo, by się skutecznie sprzedać. Jeśli idzie o B-Project, to chciałam tylko sprawdzić moją reakcję alergiczną na tego typu produkcję. I wiecie co? Mój ból tyłka wciąż ma się cudownie. Aż żal to leczyć.

Battery

Wow, początki takie fascynujące, wow, piłka taka okrągła.

Na początku ciekawostka time – tytuł serii wywodzi się od terminu na bejsbolowy duet, który tworzą miotacz i łapacz, a samo określenie wzięło swój początek od porównania siły graczy do… armat stosowanych w wojnie secesyjnej. A teraz zostawmy wiedzę bezużyteczną, zejdźmy oczko niżej w edukacji i powitajmy w szeregach anime gimnazjalistów. Takumi Harada jest świetnie rokującym miotaczem (to ten od rzucania piłek w bejsbolu), ale narasta w nim frustracja, ponieważ nie umie znaleźć odpowiedniego łapacza (to ten obuty w ochraniacze, co kuca za pałkarzem), który byłby w stanie za nim nadążyć. Kiedy jego rodzina się przeprowadza do dziadka, Harada natrafia na Nagakurę Gou, chłopaka grającego jako łapacz w barwach niezbyt uznanego lokalnego szkolnego klubu. Chłopcy są niesamowicie różni, ale cel mają jeden – grać jak najlepiej i zajść jak najdalej. Czy stworzenie „battery” okaże się tak samo łatwe jak marzenie o stadionie w Koshen?

Tak jakby sportówka, a jednak więcej w tym okruchów życia niż shounenowego zacięcia – widzę, że trend z Amanchu! rozwija się w tym sezonie nadzwyczaj dobrze. Póki co seria daje radę, choć z gatunkiem lekko mi może nie być. W pierwszym odcinku przedstawiono zaledwie ogólny zarys sytuacji; bez opisu czym jest „battery” to bym się nawet nie domyśliła, że to o to Harada ma wąty do świata. Główny bohater jest odrobinkę antypatyczny, ale rozumiem, że za tą postawą stoi wiele turniejowych przejść i żalu do samego siebie. Gou jest za to sympatycznym chłopakiem, nie jakimś przesadnie głupim w swej dobroduszności, dlatego o wiele lepiej się na niego patrzy. Kreska jest ładna, co szczególnie trzeba pochwalić, kiedy mówi się o tak nowym studiu jak Zero-G, którego jest to przecież premierowe anime. Naprawdę, a byłam przekonana, że mają coś wspólnego z Grimgarem, bo grafika w openingu i endingu jest niemal identyczna co w tych z Battery. Ja wam mówię, twórcy kupowali pastele w tym samym kombini! Jestem bardzo ciekawa, czy z tego anime będzie więcej dramowania, czy jednak zdrowej rywalizacji sportowej okraszonej zwykłym życiem.

D.Gray-Man HALLOW

Dajcie mi bułkę, a powiem wam, kto jest głównym protagonistą tego shounena.

Prawie dziesięć lat od rozpoczęcia pierwszej serii (a około ośmiu od zakończenia), wierni fani wreszcie otrzymali upragnioną kontynuację D.Gray-Mana. To już tylko berserkowcy czekali dłużej. Co prawda każdy w duszy wolałby Brotherhooda, ale na bezrybiu i jednosezonowiec ryba. Allen Walker należy do Czarnego Zakonu, stowarzyszenia walczącego z Milenijnym Hrabią i tworzonymi przez niego Akumami. Wiele rzeczy działo się po drodze, ale wraz z końcem poprzedniej, a początkiem tej serii stanęliśmy na tym, że Allen posiada wspomnienia Czternastego, jednego z arcyniebezpiecznych Noah oraz młodszego brata Many, dawnego opiekuna głównego bohatera. Możliwość, że Czternasty przebudzi się w pełni wzbudza niepokój we władzach Kościoła. Za kulisami zaczyna rozgrywać się śmiertelna gra, w której pierwszą ofiarą pada mentor Allena, Marian Cross.

Uff, udało się. Minął już solidny kawał czasu odkąd oglądałam pierwszą ćwiartkę (i tylko ćwiartkę) poprzedniego D.Gray-Mana i za Chiny Ludowe nie pamiętałam, na czym cały ambaras polegał. A przez mangę to już czuję się totalnie ogłupiona w kwestii relacji Mana-Czternasty-Milenijny, bo potrzebowałam autentycznie pół godziny, żeby wreszcie włożyć klocki w odpowiednie dziurki. Nie powiem, że się nie cieszę na nowe anime. Są ku temu trzy powody. Uno, że to zawsze daje nadzieje na wskrzeszenie innych zapomnianych serii. Dos, że jadą na moim sentymencie, bo kiedyś naprrrawdę lubiłam ten tytuł, był takim przeporządnym shounenem z plot twistami i gromadką fajnych bohaterów. Tres, że szykuje się kawał porządnej animacyjnej rozpierduchy. Ale tak naprawdę nie wiem, czy powinno się ruszać ten zarośnięty nostalgią grajdołek. I tak nie przedstawią fabuły do końca, wrzucono nas w środek historii mocno wyrwanej z kontekstu, więc spora część ludzi nawet tego nie tknie, odcinków jest pieruńsko mało, seiyuu są zmienieni… Oho, chyba poruszyłam drażliwą kwestię. Ano mnie też nie podobają się pewne głosy, lecz, o dziwo, nie chodzi o głównych bohaterów. Myślę, Allen i Kanda sprawdzają się w swoich rolach. Mają takie barwy głosów, że pasuje to do ich postaci – pierwszy troszkę cieńszy, chłopięcy, a drugi niski, z taką groźną nutą. Fajnie. Natomiast Lavi według mnie brzmi okropnie. Chłopisko już wyrosło, ogłady nieco nabrało, a wydaje mi się, że gdy mówi, to jest jeszcze bardziej dziecięcy niż Allena. Sugiyama Noriaki podkładający głos po Crowleya to już jakaś tortura – lubię ogromnie Sugiyamę, przemiły z niego człowiek, ale jak próbuje być mhroczny i posępny, to przypomina mi się Sasuke i mam ochotę orać zębami szkolną tablicę. A Miranda brzmiała, jakby miała sześćdziesięcioletnią chrypę-mordercę.
Ale coś się uchowało przy tej olbrzymiej liczbie zmian i przemeblowań – soundtrack! Pamiętali o motywie głównym w odcinku i przy zapowiedzi, jeee! Się wzruszyłam. Liczę na to, że skoro za muzykę odpowiada wciąż ten sam człowiek co kiedyś, to wszystko będzie w tej kwestii na swoim miejscu. A kto wie, tfu, tfu, może oni jednak wiedzą, w co robią…?

Danganronpa 3: The End of Kibougamine Gakuen – Mirai-hen

Ładnie nam ta niepozorna shota wyrosła.

Ktoś tu poszedł o krok dalej od Sailor Moon Crystal i zrobił trzeci sezon, zupełnie pomijając drugi nie tylko z nazwy. Strzeżcie się! Jeśli nie znacie fabuły dwójeczki, to ten opis nie jest przeznaczony dla waszych oczu. Chyba że piekielnie lubicie spoilery.
Makoto Naegi, wezwany na zebranie dyrektorów oddziałów Fundacji Przyszłości, ma zostać osądzony za uratowanie współpracowników Junko, odpowiedzialnych za Największy, Najokrutniejszy… et cetera. Naegi jest oskarżony o zdradę, lecz nim ktokolwiek zdąży na dobre rozpocząć proces, tajną siedzibę atakuje nieznany przeciwnik. Okazuje się, że wszyscy ochroniarze w budynku zostali wyrżnięci w pień, a szesnastkę czołowych członków Fundacji Przyszłości uwięziono w ich własnej siedzibie. Gdy na ekranie pojawia się znajoma sylwetka Monokumy, wiadomo już, że poleje się krew. I faktycznie, pierwsza ofiara pojawia się zanim jeszcze ktokolwiek zdąży zareagować.

Wreszcie jest! Wreszcie jest! O mamuńciu, jak się cieszę, że w świecie Danganronpy znów coś się dzieje. Nie zrozumcie mnie jednak źle – uważam, że pierwsza seria była mocno taka sobie. Mało tego, po pierwszym kontakcie z tym tytułem byłam święcie oburzona beznadziejnymi projektami postaci i byle jaką animacją. Matko, jak mnie na początku odpychała Sakura. Byłam o krok od rzucenia tego w diabły, gdy w ręce wpadł mi playthrough z gry (próbowałam zainstalować ją na kompie, ale bez powodzenia). No i wpadłam. Lubię tę atmosferę, jednocześnie gęstą i groteskową, oraz to, że jak przychodzi co do czego, to morderców jest mi tak samo szkoda jak ofiar. A Sakurę polubiłam z całego serca. Naprawdę. Teraz liczę na równie dobrą jazdę bez trzymanki jak w poprzednich częściach. O ile jestem dość spokojna o los Naegiego, a taki Hagakure jest tak głupi, że jego nic nie ruszy, to czuję w kościach (a także po openingu), że Kirigiri spotka coś złego. Już ja dobrze pamiętam, jak twórcy uwielbiają rozpaczających graczy, oj, pamiętam. Zresztą, w pierwszym odcinku twórcy też się nie certolą. Przecież mógł być z tego taki ładny pairing (a tak naprawdę już coś podejrzewam, ale nie powiem wam co). Wydaje mi się, że kreska trochę się poprawiła od czasów pierwszej serii, ale to wciąż żadne fajerwerki. Raczej rzemieślnicza robota. Opening do tej części daje radę, dobry pomysł, klimacik, wykonanie powyżej przeciętnej. Ending za to po prostu… jest. Co by tu więcej nie mówić, obie serie są tak specyficznie umieszczone w linii czasowej uniwersum, że czy bym wam to polecała, czy nie, to obejrzą to tylko ci, którzy obejrzą (koniec cytatu sponsorowanego przez Paulo Coelho).

Danganronpa 3: The End of Kibougamine Gakuen – Zetsubou-hen

Pokemon Go czyli wszyscy jesteśmy nolife’ami

Zanim Junko i jej poplecznicy zrobili międzynarodową rozpierduchę, Super Duper Licealiści byli tylko Super Duper Licealistami. Jak to się stało, że klasa piętnastu utalentowanych, względnie sympatycznych uczniów zmieniła się w przedstawicieli Rozpaczy? Co się stało w trakcie Największego, Najokrutniejszego… sami-wiecie-co? O tym wszystkim opowie nam panna Yukizome, świeżo upieczona nauczycielka w Akademii Nadziei, wychowawczyni wyżej wspomnianych gagatków oraz była Super Duper Licealna Pani Domu.

Oto pierwszy z dwóch nietypowych animcowych eksperymentów, których doświadczymy latem. Może jeszcze jestem za młoda w fandomie, ale wydaje mi się, że jest to jedyny tytuł, którego dwie serie doczekały się emisji w tym samym sezonie. Good job, Danganronpa, tylko dlaczego właśnie tak chcesz nadrabiać brak adaptacji drugiej gry? Wierzę jednak, że to ma sens, bo kto jakimś cudem polubił anime, to nie wytrzymał i sięgnął po grę, a kto nie lubi, to i tak ma wylane. Ta część z pewnością będzie się mocno różnić od typowej Danganronpy nastawionej na rzeź i detektywistyczne dochodzenia – przynajmniej na razie szykuje nam się szkolna komedia z, być może, elementami obyczajowymi. Ale to bardzo może. Nawet jeśli pierwszy odcinek był w większości o niczym, to jednak znający dwójkę ludzie wyłapali co najmniej dwa momenty zapowiadające grubszą akcję. Mimo wszystko nasze misie-pysie nie zmieniły się w psycholi od tak, z dnia na dzień. Nie spodziewałam się zupełnie pojawienia się Nanami (pozdro dla kumatych), lecz przeogromnie cieszy mnie jej widok (i smuci, bo chyba wiadomo, co to oznacza – znów pozdro dla kumatych). Moment kiedy wpada na Hinatę był taki… awww. Aż się łezka w oku kręci. Miny Soudy są cudne jak zawsze, a chomicza ekipa Czterech Jeźdźców Apokalipsy zgarnia statuetkę za najlepsze drugoplanowe role. To anime jest zdecydowanie dla wiernych fanów tytułu, bo kiedy wyobrażę sobie, co może pomyśleć przypadkowy widz na widok wystrzałowej kupy Nidaia… aż mi się głupio przyznawać, że w ogóle mam oczy.

Days

Skoro ja miałam skojarzenia, to wam też nakazuję je mieć.

Tsukamoto Tsukushi jest małym, chuderlawym pierwszoroczniakiem rozpoczynającym swą licealną karierę. Już pierwszego dnia wpada on w oko Kazamie, przystojnemu i wysportowanemu koledze z klasy. Proszę bez żadnych insynuacji (chyba, ale o tym potem) – Kazama zaprasza niepozornego Tsukamoto na towarzyski mecz nożnej. Świeżynek zupełnie nie daje sobie rady; nie dość, że obrywa piłką gdzie tylko popadnie, to jeszcze obciera sobie stopę do krwi. Nie traci jednak hartu ducha i wytrwale biega za piłką, a na sam koniec zalicza nawet swojego pierwszego gola (oraz twarzosłupek). Zainspirowany Tsukamoto postanawia razem z Kazamą dołączyć do oficjalnego licealnego klubu piłki nożnej. Pierwszy trening również okazuje się mordęgą dla delikatnego chłopaka, lecz uparty jest za trzech, przez co udaje mu się wywrzeć dobre wrażenie na kapitanie drużyny. A to zaledwie początek wspaniałej, krętej drogi przez młodość i zieloną murawę!

Za każdym razem kiedy Kazama patrzył przeszywająco na Tsukamoto, jakiś zimny, yaoistyczny dreszcz przebiegał mi po plecach. Ja naprawdę nie z gatunku tych, co wszędzie wypatrują podtekstów, ale zachowanie blondyna było podejrzane jak torebka Louis Vuitton kupiona na bazarze. Niewinna buźka Tsukamoto z takimi śmiesznymi plackami rumieńców niczym w starych kreskówkach nie pomagała mi zresztą odpędzić dziwnych wizji. Natomiast jeśli o piłkę nożną chodzi, to było spoko. Urywek meczu z samego początku pierwszego odcinka był bardzo dobrze zanimowany i ogólnie akcja była przeprowadzona rozsądnie, bez świetlnych błysków w stylu Kuroko, ale też obyło się bez dwudziestokilometrowych biegów niczym w Kapitanie Tsubasie. Jeśli mam być szczera, to obawiam się nieco tych zapowiedzianych dwudziestu czterech odcinków, bo Tsukamoto potrzbuje naprawdę wiele, wieeele odcinków treningowych, aby mógł wreszcie coś sobą reprezentować. Haikyuu!! to to mimo wszystko nie jest, dowcipy nie sypią się tu na prawo i lewo, więc jeśli seria skupi się na przesadnym oddaniu realizmu i obyczajówce, to uświerknę chyba z nudów. Ale trudno. Euro się skończyło, Portugalia wygrała, przez co człowiekowi jakoś nieswojo, że się naszym nie udało. Jak to dobrze, że na japońskich licealistów zawsze można liczyć. ZAWSZE.

Fate/kaleid Illya Prisma 3rei

Nie płacz Illya, już żadna napalona dziesięciolatka nie będzie cię napastować. Chyba.

Czwarta odsłona przygód magicznych dziewczynek z alternatywnego świata Nasuversum. Kiedy wydaje się, że kryzys związany z ósmą kartą zostaje na dobre zażegnany, a Miyu uratowana, nagle wymiar w lesie niedaleko miasta Fuyuki staje się niestabilny i na tę stronę przedostają się dwie absurdalnie silnie niewiasty. Nazywają one Miyu księżniczką, po czym nie słuchając sprzeciwu ani jej, ani żadnej ze zgromadzonych tam osób robią małą sieczkę i porywają dziewczynkę do swojego wymiaru. Illya do ostatniej sekundy stara się pochwycić przyjaciółkę, ale wtedy czasoprzestrzeń w lesie całkiem się załamuje i główna bohaterka zostaje przeniesiona do nieznanej jej rzeczywistości. Okazuje się, że w nowym świecie Fuyuki jest wymarłe, a jedyną żywą osobą jest dziewczyna imieniem Tanaka, która ma zaawansowaną sklerozę. Czy Illyi uda się odnaleźć Miyu i sprowadzić ją z powrotem do swojego radosnego i spokojnego wymiaru?

Seria zaciąga u mnie właśnie drugi kredyt zaufania. Oba sezony 2wei (szczególnie pierwszy) miałam przeogromną ochotę zakopać pod hałdą żwiru, bo yuri loli ścieliło się gęsto jak robactwo po Muchozolu. Nie jestem statystycznym japońskim loliconem, żeby ślinić się za każdym razem, kiedy śliną dzieliły się dziewczynki z podstawówki. Uch, kwestia przekroczenia granicy do stania się żeńskim Boku no Pico wcale nie była taka daleka. A pierwsza-pierwsza seria była taka fajna… No cóż, przeżyłam 2wei, przeżyję i 3rei. Bardziej mojego mózgu już uszkodzić nie można.
O dziwo ten sezon zapowiada się dobrze (tfu, tfu, na psa urok, żeby nie zapeszyć). Akcja rusza z kopyta już od pierwszego odcinka, choć oczywiście nie obyło się bez yuri sugestii. Wydaje mi się, że kreska nieco się poprawiła, a postacie zyskały na szczegółowości. Opening jest dość dobry, jednak ending to jakaś kakofonia. Jeśli komuś zachciało się zrobić kopię edingu z Re:Zero, to coś mu ewidentnie nie pykło. Ponadto dostaliśmy trochę dobrze zanimowanej walki, fem!Gilgamesh oraz zapowiedź emo!Shirou. Odsłonię też rąbek tajemnicy i powiem, że w drugim odcinku pojawi się gotujący Kirei. Tak, tak, Kotomine Kirei, naczelna ludzka szuja Fateów, będzie pichcił zupkę. Kurczę, aż mi się przypomniał Carnival Phantasm, jedna z najlepszych parodii czegokolwiek animcowego, jaką widziałam. Ale pomijając gościnne występy, wielkie magiczne dramy i widowiskowe pojedynki to jest właśnie coś, za co lubię Nasuversum, dlatego nie bez kozery oczekuję, że tym razem twórcom wystarczy many, żeby zrobić kilka porządnych walk.

Fudanshi Koukou Seikatsu

Za każdym razem kiedy kupuję dziesięć czekolad Milka na raz.

Myślicie, że życie yaoistek jest dziwne i skomplikowane? To nie widzieliście jeszcze w akcji yaoisty. Sakaguchi Ryo jest fudanshi, czyli męskim odpowiednikiem fujioshi, fanki związków męsko-męskich. Chłopak jest zadeklarowanym hetero nastolatkiem (no dobra, może troszeczkę bi), tylko że jego hobby zdaje się temu zaprzeczać. Nawet jego najbliższy kumpel myśli, że na mangach yaoi to się ta mania nie kończy i także w prawdziwym życiu Ryo woli 3D chłopców. Czy dla fudashi i jego zboczonych inaczej myśli znajdzie się miejsce na tym padole cudaków zwanym Japonią?

Ten short jest całkiem… całkiem. Nie padłam jeszcze plackiem na plecy z zachwytu, ale może to kwestia czasu. Ryo jest taką typową nienasyconą yaoistką z naszych wyobrażeń, tylko bardziej. Póki co brakuje mi szerszej ekipy do tworzenia interakcji, bo jeden kumpel, o którym fantazjuje pół twittera głównego bohatera to jednak za mało. W planach ma być chyba jakaś koleżanka, z którą Ryo będzie jeździł na Comic cony, ale dobrze byłoby posłuchać jakichś ciętym ripost wypowiadanych przez osoby trzecie. Uch, trzy minuty pierwszego odcinka to tak jakby mało, żebym mogła chociaż myśleć o udawaniu, że będę obiektywna w pierwszym wrażeniu i powiem coś więcej o swoich odczuciach. Na pewno będę tę serię śledzić, bo nic mnie to wysiłku prawie nie kosztuje, ale anime jest wciąż dla mnie wielką zagadką.

Handa-kun

…i tak właśnie narodzili się bohaterowie Clampa.

Znacie może Handę z Barakamona? Nawet jeśli nie kojarzycie, to myślę, że z powodzeniem możecie zacząć swoją przygodę od tej serii, bo poza głównym bohaterem wszystko będzie tu totalnie inne. A ponieważ jest to prequel, dlatego kolejność nie ma tu większego znaczenia. Handa należy do gatunku geniuszy-hikikomori, a jego pasją i talentem jest kaligrafia. Może dałby radę żyć sobie spokojnie sam na sam z tuszem i kartką papieru, gdyby nie anormalna, gargantuliczna wręcz popularność, jaką cieszy się wśród kolegów i koleżanek ze szkoły. Nawet Sakamoto przy tym wysiada, a przecież to był straszny poziom fangirlowania. Dlatego właśnie cnoty… znaczy, spokoju licealisty broni specjalna jednostka kolegów, nazywająca się szumnie Siłami Handy. A przynajmniej tak im się wydaje.

Ludzie ze studia Diomedea nie tylko rozwalili czwartą ścianę, ale też wystrzelili w powietrze sufit, wdarli się do piwnicy i przeorali ze dwie sąsiednie działki. Jeszcze nie widziałam na swe oczy takiej animcowej incepcji, żeby bohaterowie mówili o produkcji anime, w którym sami grają (i żeby nie był to jakiś dodatek. ani Gintama). Koledzy Handy najpierw dyskutują nad gatunkiem, potem, gdy dowiadują się, że pierwszy odcinek został już wyemitowany (chociaż, dafuq, właśnie go oglądamy), dzwonią do studia Diomedea, następnie w złości produkują własną groteskową wersję anime, a na koniec przysłana zostaje im płytka… i tak zaczyna się druga połowa seansu. Wówczas to dostajemy dosłownie drugi sezon Sakamoto, z tą różnicą, że ludziom dookoła wydaje się, że Handa jest ideałem, a jemu, że wszyscy się na niego uwzięli. Bawiłam się naprawdę nieźle, nawet jeśli to już któraś z kolei odgrzewanych komedii pomyłek. Jestem ciekawa, czy główny bohater zacznie się jakoś bliżej dogadywać ze swoją męską grupą wsparcia, bo przydałoby się w przyszłości trochę więcej zdrowszych interakcji z otoczeniem. Szkoda trochę, że Daisuke Ono już nie podkłada głosu pod Handę, ale rozumiem, że wolał zająć się wątpliwą fuchą w B-Project. Piosenka z endingu bardzo przypadła mi do gustu, choć sama strona wizualna jest dość biedna. To zdecydowanie nie jest Barakamon, ale nie umniejsza mi to radochy z seansu. Wporzo komedii nigdy dosyć!

Hitori no Shita: The Outcast

Nie ma to jak piętnastosekundowe (liczyłam), bezsensowne ujęcie krocza głównego bohatera.

Znów odskoczymy nieco od Japonii, ale tym razem zdecydowanie bliżej niż Włochy alternatywnej rzeczywistości, szczególnie że to anime to kooperacyjne dzieło Japończyków i Chińczyków. W małej chińskiej wiosce dochodzi do dziwnego zdarzenia, w którym wszystkie nagrobki w leśnym cmentarzu zostają przewrócone, a jeden z grobów zostaje splądrowany tak, że znika pochowane tam ciało. Wydaje się, że to wina cmentarnych hien, ale podejrzenie pada też na młodą dziewczynę, Houhou, która „przypadkowo” pojawia się w okolicy. Podaje się ona za wnuczkę człowieka, którego ciało zniknęło z grobu. W tym samym czasie do wioseczki przybywa też znany mieszkańcom wnuczek wyniesionego trupa, Chou Soran. Chłopak postanawia zasadzić się na cmentarne hieny odpowiedzialne za zbezczeszczenie grobu dziadka, jednak na miejscu znajduje tylko Houhou, swoją domniemaną siostrę, oraz… stadko zombie, radośnie poczynających sobie wokoło.

Wyczuwam w powietrzu woń guilty pleasure. B-Project to małe wyświechtane frytki w porównaniu z tym, co może mi dać anime z Fabułą przez duże F. Rozumiem, że laska zajmuje się eliminowaniem nadnaturalnych zagrożeń (nie wiem, czy tylko zombie), a chłopak ma moce, o których istnieniu najprawdopodobniej sam do końca nie zdaje sprawy. A że oboje wkrótce będą grać w tej samej drużynie, to pewne jak rodzynek w kutii. O co im tam wszystkim może biegać – twórcy raczą wiedzieć, ale sprawa będzie z pewnością kręcić się wokół zaginionego trupka i magicznych możliwości krwi rodu Chou. Bo że jakieś ma, to jak Soran ciskający błyskawice dodać zombie na tym samym cmentarzu, co martwy dziadunio. Kreska jest niespecjalnie jakakolwiek, ale do ładnych na pewno jej nie zakwalifikuję. Wydaje mi się, że cała kasa poszła na plakat promujący serię. I na pewno najmniej poszło na opening, bo bieda aż piszczy, wyzierając w masywnych cycków i statycznych ujęć. Seryjnie, oddalcie się ftepędy od tego tytułu, a robotę zostawcie profesjonalnym marnowaczom czasu jak ja (błysk uśmiechu numer dwanaście).

Mob Psycho 100

Gdyby stworzyć personifikację absolutnej potęgi, to ona też miałaby twarz Saitamy.

Jeszcze nie wszyscy ostygli po One-Punch Manie, a już kolejna szalona manga ONE’a doczekała się animcowej adaptacji. Reigen Arataka jest samozwańczym oszu… to znaczy, pogromcą nadnaturalnych zjawisk i egzorcystą na telefon. W wykonywaniu co mniejszych robótek pomaga mu Mob czyli Kageyama Shigeo, gimnazjalista obdarzony potężnymi mocami psychicznymi. Mob jest cichym, nieśmiałym chłopakiem, który chyba nie do końca ogarnia o co chodzi na świecie, bo Arataka regularnie robi go w konia w kwestii mentorstwa i kantuje na wypłacie, dając mu za załatwienie ducha 300 yenów, czyli trochę ponad dyszkę na nasze. Jedyne, czego tak naprawdę nasz bohater pragnie, to zaprzyjaźnić się z najładniejszą dziewczyną z jego klasy, Tsubomi (która też ma twarz jak Saitama, ale co kto lubi).

Seria jest dokładnie tym, czym był/jest One-Punch Man, gdy nie dotykał go Murata – totalnym odjechanym kosmosem. Bohater tak bardzo OP, że gumka w kalesonach sama się lasuje, a kreska tak nieokiełznana jak konie w galopie, uuu~ Wydaje mi się, że Mob Psycho 100 wpadnie w ten sam schemat co O-PM, czyli bohater zawsze będzie ekspresowo szybko wygrywał z kolejnymi coraz silniejszymi przeciwnikami i… tyle. Ale jeśli takie jest od początku założenie serii i nikt mi kitu nie wciska (Arataka się stara, ale jesztem szczfanym lyszem, nie dam sze), że to będzie głębsza, dojrzalsza historia pełna dram i łez, to przynajmniej czuję się jakoś tak doceniona. Jeśli miałabym przyrównać do czegoś kreskę, to chyba będzie to tylko Ping Pong The Animation, a i to tak nie do końca. Nawet jeśli niechlujność bije po oczach jak kolumbijski mafiozo, to nie sposób odmówić temu pewnej płynności i spektakularności. To je Bones, to je solidna firma. Na opening brakuje mi już epitetów związanych z absurdem. Albo nie, czekajcie, chyba mam niezły pomysł na porównanie – opening jest jak Internet w pigułce, tylko bez śmiesznych kotków. Dobre? Nie tak dobre jak anime. Dajcie mu szansę, bo szykuje się kawał niezłej rozpierduchy polanej sosem z komedii. A komedie to coś, co tygryski takie jak ja lubią najbardziej.

Nejimaki Seirei Senki: Tenkyou no Alderamin

Te rude zawsze są najwredniejsze.

Sorouku Ikuta jest niepokornym kobieciarzem i wielkim leniem, co w fantasy świecie w stanie wojny nie jest zbyt dobrze widzianym połączeniem. Ikuta z pomocą Igsem (to rude z gifa) chce dostać ciepłą, bezpieczną posadkę w bibliotece… a przynajmniej tak mówi na głos, bo jego nieprzeciętny spryt i obeznanie w wojsku zdecydowanie nie są cechami tylko na pokaz. Razem z kilkoma innymi kadetami wybiera się statkiem na egzamin, ale z powodu silnego sztormu gromadka młodych ludzi oraz jedna przypadkowo napotkana księżniczka zostaje wyrzucona przez morze na terytorium wroga. Gdy wydaje się, że sytuacja jest gorzej niż zła, do akcji wkracza Ikuta, dziś niepozorny żołnierz z przypadku, a w przyszłości… legendarny, niezwyciężony generał. Serio-serio.

Do ostatnich sekund pierwszego odcinka właściwie nie wiedziałam, jaki będzie zamysł tego anime. Opening sugerował wojskowe klimaty, coś ala zdecydowanie poważniejsze Taimadou Gakuen 35 Shiken Shoutai, a potem jak bohaterowie wylądowali na tej „bezludnej wyspie”, to troszkę zbaraniałam. Oni się mają w szóstkę przebijać przez zastępy wroga? Co ich będą, kokosami tłuc? No to powodzenia ślepa Gienia, myślałam, licealna drużyna A nam się szykuje. A potem przyszło zdanko, które rozbudziło moje nadzieje – protagonista ma zyskać miano generała? Kurczę, a skoro jest dobrym strategiem, to może będzie sporo ciekawych posunięć taktycznych i zwrotów akcji? Dobra, mają mnie. Poczekam, popatrzę. I skoro już przy patrzeniu jesteśmy, to powiem, że jestem jak część internetów zawiedziona projektami postaci. Grafika jako całość jest bardzo dobra, animacja również jest płynna, ale zupełnie nie leżą mi te wyraźnie zaznaczone u wszystkich usta, czy to u chłopów, czy babek. Wyglądają jak wiecznie wydęte wargi poprawianych botoksikiem aktorek. Oryginalne rysunki były może niezbyt wyszukane (ach ta główna bohaterka z ogniście czerwonymi włosami; one są wszystkie kropka w kropkę takie same), ale wciąż bardzo, bardzo ładne. No nic, nie samą grafiką człowiek żyje. Dobre fantasy byłoby bardzo mile widziane, ale boję się, że mogę oczekiwać od wschodnich bajek trochę za dużo… normalnych rzeczy.

Orange

Można puszczać slajdy i można puszczać slajdy pomysłowo.

A teraz pora na prawie-murowany-hit (ach, ten przyjemny dreszczyk niepewności, kiedy nie wiesz, ile yenów mają twórcy w budżecie). Takamiya Naho pewnego dnia znajduje obok swojej szkolnej torby tajemniczy list, której nadawcą ma być niby ona sama za dziesięć lat. Dziewczyna początkowo z dystansem podchodzi do przeczytanych rewelacji, jednak kiedy kolejne punkty zawarte w piśmie zaczynają się sprawdzać, Naho nie jest już niczego pewna. W liście przewidziane jest, że do jej klasy dołączy chłopak z Tokio, niejaki Naruse Kakeru, a starsza wersja głównej bohaterki radzi jej, aby absolutnie nie wyciągała chłopaka na spacer z grupką jej przyjaciół. Nieśmiała Naho nie jest jednak w stanie wspomnieć o czymkolwiek kolegom, dlatego ignoruje zalecenia i  dobrze bawi się razem z Kakeru. Nie wie jeszcze, że jego nieobecność przez kolejne dwa tygodnie nie są spowodowane wcale wagarami ani przeziębieniem, ale czymś o wiele, wiele poważniejszym.

To takie odświeżające mieć na polskim rynku calutką mangę, a dopiero potem dostać anime. Na plus na pewno można zaliczyć, że historia ma zaledwie pięć tomów, więc na intensywną sezonową serię wydaje się to ilość idealna. Pierwszy odcinek nie był wybitnie szybki, ale zwykle tak z nimi bywa, że adaptuje się tylko pierwszy rozdział mangi, aby zostawić widza z takim pierwszym cliffhangerem. Tutaj była to informacja o tym, że Kakeru za dziesięć lat już nie żyje. Strona wizualna jest dopieszczona jak salonowy pudelek, tła są przepiękne, natomiast z twarzami twórcy mają chyba jakieś problemy. Z daleka wyglądają super, jak żywcem wyjęte z mangi i pokolorowane, ale przy dużych zbliżeniach zaczynają wychylać się jakieś paszczurzyska, z nienaturalnymi cieniami pod oczami, wydatnie zaznaczonymi ustami, krzywymi zębami czy zmarszczkami. Szczególnie Azusa wyglądała momentami groteskowo. Z minusów to jeszcze zachowanie Naho zawsze mnie trochę wpieniało. Jakby nie zdawała sobie sprawę, że walczy o czyjeś życie… Ale cała reszta podoba mi się bardzo-bardzo. Cieszę się, że autorka została doceniona, chociaż jeszcze nidawno wydawało się, że mangę czeka anihilacja. A tu nawet doczekała się anime, i to nie byle jakiej reklamówki, ale z wielkim prawdopodobieństwem zamkniętą historię! Dlatego mocno wam polecam – wcale nie dlatego, że ma w sobie motyw podróży w czasie (wcaaale, Dziab, wcaaale), ale że to dobry shoujo-josei, który frykniecie na raz.

Planetarian: Chiisana Hoshi no Yume

Japoński program resocjalizacji NEETów czyli zróbmy sobie robo-waifu.

A teraz wyjątkowo w zestawieniu ONA (original net animation), czyli anime wprost z internetu. Program Kolonizacji Kosmosu zakończył się fiaskiem, a ludzkość niemalże wyginęła. Bardziej charakterne jednostki, którym udało się przeżyć, chodzą po ruinach miast i plądrują co się da. Do takich „złomiarzy” należy Kuzuya, młody mężczyzna wyglądający jak żywcem wyjęty z wojska. Zapuszcza się on do najbardziej niebezpiecznej części ruin, niejakiego miasta Sarcophagus, gdzie zastaje… planetarium. Nadgryziona zębem czasu placówka jest, o dziwo, zaopatrzona w prąd, a to dlatego, że przebywa tam żeński robot imieniem Hoshino Yumemi. Android wita Kuzuyę w progach planetarium i zaprasza go na seans, co wydaje się pomysłem o tyle absurdalnym, że tu się świat sypie, tu niedobitki walczą o każdy kęs strawy, a jakiś nieaktualizowany od dziesiątek lat robot kleci bukiety z kabli, jakby nic się nie stało.
A jednak… Kuzuya zostaje.

Seria będzie mieć zaledwie pięć odcinków, a każdy epizod jest krótszy niż te ze standardowych serii TV (w Planetarian mają po 18 minut). Wydaje się więc, że historia będzie całkiem zwięzła, mimo że Yumemi robi wszystko, żeby człowieka znudzić robocianym gadaniem. Kuzuya ma świętą rację, że wzdycha i każe się jej zamknąć, bo robot zdecydowanie nie ogarnia, co się stało ze światem, ludźmi, którzy ją stworzyli, ani nawet tego, że zwyczajnie męczy klienta swoim słowotokiem. Gdybym ja przyszła do planetarium, to chyba jednak chciałabym się wyciszyć i chłonąć obrazy, a nie słuchać wywodu o tym, którym to ja odwiedzającym z kolei nie jestem. Grafika całkiem-całkiem daje radę, szczególnie dynamiczne ujęcia pościgu robo-strażników za Kuzuyą robiły dobre wrażenie. Natomiast same projekty postaci są nieszczególnie oryginalne – on przypomina protagonistę z Gate, ona połowę dawnych bohaterek haremówek. Samo anime to będzie prawdopodobnie taki sentymentalny spacerek przez gwiazdy oraz opowieść, jak człowiek zawsze chciał ich sięgnąć (co skończyło się, nomen omen, właśnie fiaskiem wspomnianego na początku Programu Kolonizacji). Od czasu She and her cat jestem bardzo pozytywnie nastawiona do takich króciutkich, obyczajowych tytułów.

ReLIFE

Ten uczuć, kiedy ogarniasz, że nie wziąłeś komórki z domu.

27-letni Kaizaki Arata jest początkującym NEETem (jeszcze ma siły na szukanie pracy, lecz matka nie ma siły opłacać mu mieszkania), jednak zanim otchłań bezrobocia zdążyła pochłonąć go na dobre, w ciemnym zaułku spotyka Yoake Ryo, tajemniczego przedstawiciela Instytutu Badawczego ReLIFE. Proponuje on protagoniście układ życia – jeśli Arata zgodzi się wziąć udział w pewnym eksperymencie, przez rok będzie miał zapewniony wikt i opierunek, a na koniec dostanie ciepłą posadkę. Nie ma to jak propozycja śmierdząca podstępem na kilometr, nie? A jednak mężczyzna się zgadza (chyba), połyka nie mniej tajemniczą co Ryo pigułkę, po czym nad ranem budzi się piękny i gładki jako nowo narodzony… licealista. Czy upierdliwe szkolne życie będzie warte swej ceny, czy może Arata odnajdzie coś, co będzie ważniejsze niż kasa i praca w japońskim korpo?

Zapowiada się niezgorzej, taka szkolna komedia z moralistyczną wkładką. Pierwszy odcinek był przyjemny i całkiem zabawny, choć nie powiem, że nie wyczuwam, do czego to wszystko zmierza. To dość oczywiste, że Arata zaprzyjaźni się z klasą, odnajdzie swoje miejsce na ziemi i te pe. Nie wiem jedynie jakie zakończenie skroją mu animatorzy, bo albo wypada, że będzie musiał dalej brać piguły, albo jako tru dorosły z podniesionym czołem ruszy do pracy, zachowując cieplutkie wspomnienia jako cieplutkie wspomnienia. A spróbujcie mi zaspoilować… Tu powiem zdanko o ciekawym aspekcie tej serii – otóż ReLIFE jest wyjątkowym anime, ponieważ na stronie producenta (comico) 1 lipca opublikowano za jednym zamachem cały sezon. Seria nie tylko opowiada o eksperymencie, ale i sama jest eksperymentem (eksperymentalny ten sezon letni, nie ma co). Yo dawg, I heard…
Cóż, w każdym razie, z dużym prawdopodobieństwem taki tryb emisji oraz mangowo-webtoonowy oryginał sprawiły, że kreska jest mocno uproszczona. Nie jest zaraz brzydka, co to, to nie, ale gdy główny bohater młodnieje, to w życiu bym się nie domyśliła, gdyby postacie mi tego w dialogach nie wyjaśniły. No i bohaterowie cierpią na syndrom wklejonej twarzy. Bywa. Ale poza tym jest nawet interesująco, bo seria ma w sobie naciągany motyw podróży w czasie, a humor całkiem mi leży. Jestem dobrej myśli.

Servamp

Kuro przypomina Agatę z Kiznaivera nie tylko z pyska, nie tylko ma ten sam głos, ale jest też tak samo emocjonalnie zdechły.

Mahiru jak każdy przykładny bohater shounenów nie ma matki – zginęła ona w wypadku, podczas którego ochroniła własnym ciałem kilkuletniego syna przed nadjeżdżającym samochodem. Po pogrzebie nikt z rodziny nie wyraził zainteresowania zaopiekowaniem się dzieckiem, ale w końcu z szeregu malkontentów wyłamał się wuj i wziął młodego pod swoje skrzydła. To wydarzenie sprawiło, że główny bohater stał się osobą, która nie waha się wziąć na swoje barki roboty, której nikt inny się nie podejmuje, bo jest zbyt upierdliwa. Z tego też powodu Mahiru przygarnia małego, czarnego kota. W tym samym czasie po okolicy zaczynają krążyć plotki na temat pojawienia się wampirów. Mahiru w to nie wierzy, a przynajmniej do momentu, kiedy we własnym mieszkaniu zastaje dziwnego faceta z podkrążonymi oczami. I ani śladu kota.

Kiedy manga została u nas wydana, z radością na pysiu kupiłam pierwszy tom, no bo to shounen dla dziewczyn, wiadomo, panowie przystojni, dużo akcji, a i historia pewnie całkiem wartka… I co? Gucio. Pomysł na postacie inspirowane siedmioma grzechami głównymi – wtórne. Wampiry – wtóóórne. Poke… znaczy, kontraktowanie zwykłych licealistów z magicznymi istotami – o matko, weźcie to już ode mnie. Naprawdę, ja nie oczekuję wiele, ale niech to to ma chociaż na siebie pomysł. Takie Bungou Stray Dogs miało koncept w postaci bohaterów – znanych literatów. W Księciu Piekieł do typowego motywu demonów dołączono fabułę skoncentrowaną na Salomonie i księgach mu przypisywanych. Cokolwiek oryginalnego, nawet jeśli oś stanowi zwykła nawalanka. Tu nie mamy tak naprawdę nic, nawet opening to muzyczne nieporozumienie (dlaczego, Oldcodex, dlaczego?!), a ending graficzne (zabrakło klatek na płynne ruchy). Ten spór jest tak bardzo, bardzo po nico. Ktoś powie „no ale jak ten zły postanowi zrobić rozpierduchę, to nie ma co szukać w tym większego planu, tylko trzeba zaciukać gada”. Spoko, rozumiem, ale są konflikty, z których warto robić komiksy, i są takie, których tykać się nie powinno. Skoro zły to szaleniec, który się wiecznie brechta i nic sobą nie reprezentuje, a tym dobrym to chyba bardziej się nie chce niż chce, to ja również nie mam ochoty kibicować komukolwiek. Po prostu. Jeszcze tylko brakuje tego, aby Mahiru okazał się jakimś super hiper wybrańcem, który zjednoczy wszystkie wampiry i zmieni ich w milusich-plusich kumpli. Ja się z tej imprezy zwijam.

Shokugeki no Soma: Ni no Sara

Chciałabym mieć taki sprzęt w labie jak ona ma gary.

Druga runda Jesiennych Wyborów rozkręca się w najlepsze. Bez większych ceregieli czy zabawy w przypominanie poprzedniego sezonu przechodzimy do pojedynku Somy z Nakiri Alice, kuzynki Eriny oraz zdobywczynię największej liczby punktów w poprzednim etapie. Czy walka z liderką rankingu nie będzie dla głównego bohatera przeszkodą nie do pokonania? Czy gorące bento Somy roztopi lodowate sushi Alice? Czy… co? Ale jak to – werdykt zapadł już w pierwszym odcinku? Ej, twórcy popsuli mi zabawę w zadawanie dramatycznych pytań w opisie! Niech ktoś zatrzyma ten drugi sezon!

Wierzę, że wszyscy tutaj w mniejszym lub większym stopniu ogarniają, co to Shokugeki no Soma, szczególnie, że jesteście na blogu, na którym Darya jest szefuniem. Przejdźmy zatem do meritum – zapowiedziano zaledwie 12 odcinków, co już jest źródłem zawodu znacznej części fanów serii. Drugim powodem, dlaczego ten sezon nie zapowiada się tak do końca dobrze, jest ilość materiału jaką przerabiają twórcy. Wydarzenia dzieją się mocno za szybko, przez co część scen musiała zwyczajnie wylecieć z anime. A przecież jedną z głównych zalet pierwszego sezonu było pieczołowite zaadaptowanie niemal wszystkich rozdziałów (no dobra, uczcijmy minutą ciszy pewien mecz ping-ponga). Jestem też pewna, że w drugim odcinku zaliczymy cały kolejny pojedynek, więc tempo należy do mocno morderczych.
Po kilku przesłuchaniach piosenka z openingu wreszcie wpadła mi w ucho, ale wciąż nie mogę pozbyć się uczucia politowania do drugiej połowy animacji. Wszyscy surfują na nożach, yeaaah. Tylko jeden Hayama lata na pałkach cynamonu… bo tak… a bracia Aldini na tym swoim księżycowym tasaku. Gdyby każdy dostał jakiś specyficzny rodzaj narzędzia kuchennego, to byłoby to fajne rozwiązanie, a tak wyszło mocno od czapy. Amba fatima, a to kiedykolwiek Shokugeki nie balansowało na granicy czapy? Cycki Alice były bardzo jędrne, więc wydaje mi się, że poza drobnymi problemami technicznymi z tempem akcji wszystko jest na swoim miejscu. No i wciąż nie da się tego oglądać bez porządnego obiadu przed nosem. A zatem – wcinajcie!

Show By Rock!! Short!!

Nie znalazłam żadnych sensownych gifów z shorta, dlatego wrzucam przystojnego pana Lamparta z ShinganCrimsonZ. Bo mogę.

Pan Maple, właściciel studia zajmującego się Plasmagicą i ShinganCrimsonZ, przeprowadza krótkie wywiady z zespołami, które występują w świecie Myumonów. Brzmi niezrozumiale? Nie dziwię się. Jeśli nie znacie barwnej gromadki z Midi City, to faktycznie z dużym prawdopodobieństwem jesteście skonfundowani jak Kojot uderzony kowadłem w czółko.

Wspominam o tej serii chyba tylko dla kronikarskiego obowiązku, bo jeśli nie oglądaliście pierwszego sezonu, to ten short nie jest dla was. Ja się cieszę, ponieważ pojawi się dzięki temu nieco nowych piosenek, a za to właśnie pokochałam pierwszą serię. Zwykle dostaje wysypki na widok idolskich anime, jednak Show By Rock!! to nie wcale nie haremowa/reverse-haremowa produkcja, ale dobry miks fabuły, kjutności i muzycznego gatunku. Zespołów mamy do wyboru prawdziwy wachlarz: żeński pop w wykonaniu Plasmagici lub Criticristy, męski pop od Trichronici, rock grany przez ShinganCrimsonZ czy łagodniejsze japońskie brzmienia w wydaniu Tsurezure Naru Ayatsuri Mugenan (wtf, co za PR-owiec im nadał taką nazwę)… na bogato. Więc co macie robić? Jeśli jesteście odważni i żądni lekkiej muzyki, to migusiem nadrabiajcie pierwszy sezon, bo drugi pełnoprawny pojawi się już jesienią.

Taboo Tattoo

Twarzokapusta najlepszą reakcją na sztampowe shouneny.

Akatsuka Justice (mamy już jakichś kandydatów na ojca roku? Nie? To poprosimy tego pana na podest za wymyślenie tak zrąbanego imienia dla japońskiego dziecka) pomaga pewnemu napastowanemu bezdomnemu. W ramach podzięki za obicie mordek bandziorom dostaje od staruszka kryształ, który natychmiast się roztapia i pozostawia na wnętrzu dłoni chłopaka dziwny tatuaż. Niedługo potem napotyka w dość niefortunnych okolicznościach piękność o srebrnych włosach, która przy następnym przypadkowym spotkaniu kradnie jego komórkę. Justice przez pół dnia biegnie za nieznajomą (oni zawsze biegają tyle, że zdąży zapaść wieczór, co nie?), a gdy wreszcie ją dogania, ta wdaje się z nim w bójkę. Do tej pory nastolatek myślał, że jest niezwyciężony w sztukach walki, ale wtedy dowiaduje się o istnieniu tajemniczej amerykańskiej broni, która pozwala zwiększyć zdolności człowieka. Broni, która ma postać tatuażu…

Ten tytuł przez długi czas miał pecha – nie powiem ile dokładnie sezonów temu był pierwszy raz zapowiadany, ale sporo. Rok, może półtora? Czy oznacza to jednak, że twórcy chcieli wypuścić produkt wypieszczony co do ostatniego detalu? E tam, wątpię, nic szczególnego w tym pierwszym odcinku nie było. Typowa przewidywalna historia „boy meets girl, ona miała moce, a on był wybrańcem”. Przyszłym haremem śmierdzi na kilometr. Nawet z tym głównym bohaterem to nie do końca wszystko wypaliło, bo niby miał mieć takie niespotykane, dziwne imię, a z Justicem spotykam się już drugi raz w ostatnim roku (pierwszy był z Assasination Classroom). No i moc pustki, negacji czy jak by tam tego nie nazwał. Zaraz, kto z bohaterów shounenów miał taką zdolność… może Touma z Indexa? Miroku z Inuyashy? A może Ageha z Psyrena? Takich historii było już na pęczki i niestety ta wcale nie będzie w tym względzie wyjątkiem. Nie broni się praktycznie niczym, chyba że za plus zostanie uznane to, że nie ma wyraźnych minusów. Grafika…. jest, muzyka… jest, opening i ending… są. Wszystko jest. I jest takie sobie. Wkurwu takiego jak przy Servampie nie zaliczyłam, bo bohaterowie są przynajmniej trochę bardziej ruchawi i sensowniejsi w swoich zachowaniach, ale i tak będę miała tę serię na celowniku.

Tales of Zestiria the X

Są jeszcze na świecie księżniczki, które potrafią o siebie zadbać.

W dalekim, dalekim świecie fantasy dochodzi do niepokojącego zjawiska – nad pewnym terenem utrzymuje się złowieszcza mgła niewiadomego pochodzenia ni przeznaczenia. Sprawą interesuje się księżniczka Alisha, która wysyła w tamte tereny znajomego naukowca i jedną ze swoich młodych podwładnych. Kiedy jednak nie dają oni znaku życia, postanawia przekazać obowiązek przygotowania uroczystości Świętego Miecza (kto wyciągnie magiczny miecz ze skały, będzie miał na imię Artur to znaczy zostanie Pasterzem i zbawi świat (ale tak serio było w tłumaczeniu)) i wybrać się tam osobiście. Na miejscu okazuje się, że sprawa jest o wiele gorsza niż się zdawało. Znikąd pojawia się smok, a dziwne zachowanie pulsu ziemi powoduje, że pobliska wioska zostaje obrócona w pył. Jedyną ocalałą z pogromu jest księżniczka Alisha. Co dalej? E tam, wiadomo. Konia z rzędem temu, kto nie pomyślał o Świętym Mieczu i wybrańcu, który będzie go dzierżył.

Konstrukcja fabuły jest prosta jak budowa mopa. A gdyby ktoś naprawdę miał jakiekolwiek wątpliwości, to wystarczy obejrzeć sobie opening, gdzie przedstawiona jest cała magiczna Drużyna Pierścienia (btw, bardzo fajny opening, lubię piosenki FLOW). No i co innego może dziać się w typowym fantasy, jak nie nawalanka z siłami mroku? Nie wiem niestety, czy to taka uroda serii Tales of, czy może ta część naprawdę nie grzeszy oryginalnością. Ale cokolwiek. W końcu jeśli za grafikę odpowiedzialne jest studio ufotable, to lepiej zaklejcie swe usta, żeby nie zacząć ślinić się na tęczowo. Oczywiście garstka nieszczęśników może zdawać sobie sprawę, że istnieje takie anime jak God Eater, jednak uznajmy to za tragiczny wypadek przy pracy. Może testowali nowego Photoshopa albo rozum na pół roku odjął im ten niebezpieczny japoński wirus przeziębienia? W każdym razie grafika w najnowszych Talesach jest bajeczna. Nawet sri-di animacja wygląda zgrabnie, no i jest stosowana z rozmysłem, a nie wciskana wszędzie na siłę (czary czy natura są zrobione komputerowo, ale już takie tłumy w tle wykonano po bożemu, rąsiami). Zerowy odcinek był naprawdę porządny i mile mi się go oglądało, więc wierzę, że bliżej temu będzie do Fateów niż to tego czegoś na G.
…to nie ma prawa być gorsze niż to coś na G.

 

PS. W Madrycie udało mi się być w dwóch sklepach mangowych – co prawda wstydziłam się robić w środku zdjęcia, ale mam trofea w postaci trzech tomików mang (Magi 1 , One Piece 1 i Rin-ne 1) oraz artbooka z Kuroshitsuji (huehuehue). Zebrany materiał kiedyś wykorzystam na zrobienie notki, ale póki co dajcie mi umrzeć z wycieńczenia po napisaniu tego posta…

PS2. …aha, hiszpański dubbing do Biedronki i Czarnego Kota jest naprawdę fajny, polecam :)

~Dziabara