Pyrkon 2015, czyli Rosjanin, polityk i 31 tys. geeków

Czas: 24-26 kwietnia 2015

Miejsce: Poznań, Międzynarodowe Targi Poznańskie

Konwencja: Każdemu według jego potrzeb

Nie wiem, czy pamiętacie 10-tą edycję Magnificonu z 2012 roku. Obiecano nam wtedy pierwsze w Polsce expo z prawdziwego zdarzenia, drugi Paryż, prawie San Diego. W praktyce wyszło to średnio, ale organizatorzy się nie poddali i, jak wieść niesie, Magni ma się nieźle. Po co jednak ten wstęp? By pokazać, że autorki tego szacownego bloga na myśl o „polskim expo” mają właśnie w pamięci ten konkretny konwent (na którym, nota bene, pierwszy raz spotkały się in persona). A tu nagle wyskoczył Pyrkon… Pyrkon, który swoją ogromną, zeszłoroczną edycją odbił się echem, jak mało jaki konwent wcześniej. Oczywiście, zawsze były jeszcze Polcony, ale jakimś cudem, to właśnie zeszłoroczna impreza w Poznaniu, mimo grupy docelowej, jaką są fantaści, zyskał sobie szeroki rozgłos w środowisku mangowym, nawet jak atrakcje dla nich były raczej na marginesie. W tym roku pojechałyśmy przekonać się osobiście, o co z tymi Pyrami chodzi. I well… Było co oglądać.

 

Od razu uprzedzam – obie byłyśmy tylko na dwa dni (sobota i niedziela), nie widziałyśmy wszystkiego, ba, nawet ze zmieniaczem czasu zakrawałoby to na nie lada wyczyn. Atrakcji w bród, teren targów tak wielki, że łażenie od jednego miejsca do drugiego powinno całkiem dobrze odbić się na sylwetce (dajcie nam przynajmniej tę nadzieję!), ludzi tyle, że nie było nawet możliwości złapać wszystkich znajomych, którzy się na imprezę zapowiedzieli. Ale przecież mówimy tu o imprezie odwiedzonej przez 31 tys. ludzi. Tak się składa, że pojechałam parę lat temu na Targi Książek w Lipsku, których mangowa część przypominała wielkością nasz Pyrkon, przez co byłam mentalnie przygotowana na to, co mnie czeka. Nie znaczy to, że wielkość imprezy i ogrom terenu nie zrobiły na mnie sporego wrażenia…

Taki tam, kameralny konwencik (zdjęcie z fanpage’u Pyrkonu)

Zaczęło się jednak od kolejki. Człowiek mógłby być mądrzejszy i nie przyjeżdżać na konwent na godzinę 11.00, kiedy to oczywiste, że najwięcej ludzi chce się zaakredytować. Ale co poradzić, nocleg u znajomych tak miły, śniadanie dali, co się będę wcześniej zbierać… Stałam równo 50 minut, ale nie mam zamiaru na to narzekać. Po pierwsze, rozmiar imprezy sprawia, że kolejka to rzecz oczywista (żałuję, że nie zdecydowałam się na sprzedaż internetową i wydrukowanie własnego biletu z kodem kreskowym, która już na miesiąc przed Pyrkonem nie była dostępna, no chyba, że jakieś techniczne przeszkody mi to uniemożliwiły albo istniała taka opcja, tylko ja jej jakimś cudem nie zauważyłam) jednak, posłuchajcie mnie – była to najszybciej idąca kolejka konwentowa, jaką w życiu widziałam. Właściwie co chwilę dreptało się kilka kroczków do przodu. Bez żadnej ironii – szpan! Ogólnie, organizacyjnie impreza całkiem się sprawdziła. Jak już pisałam, teren targów zajmował ogromny obszar – konwent odbywał się w kilku przestronnych budynkach. W największym rozstawili się wystawcy wszelkiego rodzaju, jeden przeznaczono na kantynę, w innych odbywały się panele czy ustawiono wystawy.

Z tym panem prawie zaliczyłyśmy zderzenie czołowe. Niestety Gandalf nie powstrzymał jego pyrkonowych wojaży…

Spóźniłam się na panel Studia JG, na którym ogłoszono m. in. wydanie w Polsce Noragami i Tonari no Kaibutsu-kun (Yanek! Czemu w tak okrutny sposób wyrywasz mi pieniądze z portfela?!), jednak szefa studia JG widziałam jeszcze na krótkim, ale całkiem przyjemnym panelu „Komiksiarze vs mangowcy,” na którym dyskutowaliśmy o wyższości komiksów japońskich nad amerykańskimi (lub na odwrót). Jako że odbywał się on bezpośrednio przed jedną z najważniejszych atrakcji konwentu, czyli panelu z autorem Metro 2033, Dimitrim Głuchowskim, (a także Robertem J. Szmidtem i Pawłem Majką), można było wygodnie zaklepać sobie miejsce na głównej sali. Dla wielu osób właśnie to spotkanie stało się najważniejszym punktem konwentu (patrzę w tym momencie na zacieszoną Sofi, która w kolejce po autograf rosyjskiego autora stała prawie dwie godziny). Niestety, Głuchowski stracił głos i tylko czasem chrząknął coś do mikrofonu głosem, którego nie powstydziłby się żaden zombie. Mimo to, panel można zaliczyć jako udany.

Cosplay był naprawdę znakomity. Na zdjęciu zwycięski kostium (Zdjęcie z fp Pyrkonu).

Oprócz tego, z atrakcji zaliczyłam także znakomity panel o tłumaczeniu mang z Pawłem Dybałą – dwie godziny minęły dosłownie w chwilkę – a w niedzielę, już na sam koniec, zostałam zachęcona do przeczytania czerpiącego z popularnych baśni komiksu Fables. Przez chwilę przypatrywałyśmy się też cosplayowi (tłumy jak zawsze), który stał na niesamowicie wysokim poziomie. Konwent obrodził taką wielością atrakcji, że trudno było się na coś konkretnego zdecydować. Jedyne czego żałuję, to prawie kompletny brak atrakcji nocnych. Rozumiem, że fantaści uznają noc za czas socjalu, ale przy tak wielkiej imprezie nie zaszkodziłoby zaplanować jakieś panele czy zostawić otwarte gralnie dla nocnych marków. Choć na co ja narzekam – pierwszy raz od czasów drugiego Balconu zostałam zaciągnięta na konwentową potańcówkę. Ale gdy Spiderman włącza Uptown Funk, nie mówi się nie… Ogólnie rzecz biorąc, social wspominam bardzo pozytywnie – fantaści może nie mają w nocy paneli, za to mają na swoich imprezach alkohol i obserwowanie jak podpici konwentowicze wpadają w większą głupawkę niż zwykle należało do stanowczo zabawnych widoków :) Osobno chcę ogromnie, ogromnie pochwalić Bibliotekę Uniwersytetu Adama Mickiewicza za cudowną czytelnię komiksów, gdzie na przewygodnych pufach można było poczytać coś z szerokiego asortymentu komiksów zachodnich i mang – genialna sprawa, marzyłaby mi się na innych konwentach.

Chyba moje ulubione miejsce na konwencie – Obwoźna Czytelnia Komiksów.

Wiecie, zawsze w podsumowaniu konwentu jest trudno człowiekowi ocenić, czy impreza udała się czy nie – dużo zależy od subiektywnych czynników, takich jak znajomi czy nasze zainteresowania. Chyba jednak nie przesadzę, jeśli powiem, że impreza udała się wyjątkowo. Mnogość atrakcji sprawiła, że naprawdę każdy mógł znaleźć coś dla siebie, i choć wiele osób preferuje jednak mniejsze, szkolne konwenty, dobrze mieć świadomość, że jest też Pyrkon. Wielki, pełen ludzi, stoisk i w świetnym miejscu. Warto pojechać choć raz do Poznania, aby to przeżyć na własnej skórze.

Widzimy się za rok :)

~Darya

Ps. Sof nie pisała tego postu, bo bawi na majówce w Londynie. Wszyscy poświęćmy teraz 10 sekund na hejt w jej stronę, bo jest w Londynie, a my nie (no chyba, że akurat też jesteście teraz w Lądku. Albo nie lubicie go).

Ps. 2. Na youtubie jest wrzucona konferencja polskich tłumaczy mang z tego konwentu – możecie ją zobaczyć tutaj.