Koniec Naruto, niech żyje Naruto!

Studia trochę przeszkadzają w regularnym blogowaniu, jednak wciąż tu jesteśmy! Szczególnie, gdy naszym mangowym światkiem wstrząsa taka nowina… Proszę państwa, Naruto się skończyło. I nie mówię tutaj o obniżeniu poziomu (niektórzy powiedzą, że to nastąpiło już wcześniej, inni, że wręcz na samym początku). 6 listopada wyszedł ostatni, 700 rozdział jednego z najsłynniejszych tasiemców w historii mangi. Są tacy, którzy przyjęli to z ulgą, tacy, dla których świat się skończył oraz oczywiście ci, którzy cały dzień chodzili z wielkim transparentem głoszącym „Don’t care” (cześć Noxi!). Jedno jest jednak pewne – wraz z Naruto kończy się coś wielkiego. Coś, co nas wszystkich jako mangowców, w jakiś sposób zmieniło…

Będzie trochę osobiście, ale cóż, każdy ma swoją własną przygodę z Naruto. Postaram się też wytłumaczyć, dlaczego my w Polsce jesteśmy szczególnie związani z tą serią. Bezspoilerowo.

Historii blond ninja i jego kompanów nikomu nie trzeba przedstawiać. Nawet jak niektórzy się uchowali i nigdy nie sięgnęli po mangę albo anime, na pewno nie będą mieli problemów z rozpoznaniem głównych bohaterów. Pierwsze miejsce w rankingu najchętniej czytanych mang na Myanimelist nie wzięła się w końcu znikąd. Gdy seria zadebiutowała w 1999 roku w Japonii, szybko zyskała sobie ogromne i wierne rzesze fanów – po zakończeniu w 1995 roku Dragon Ballu naród potrzebował nowego shonena, który wciągnie ich w szaloną przygodę. Owszem, większą popularnością na dalekim wschodzie zawsze cieszył się One Piece (publikowany od 1997 – tak, dzisiaj będzie dużo dat), jednak przygody młodych ninja na stałe zapisały się do historii tego gatunku.

Trochę inaczej sytuacja wyglądała w Polsce. Tutaj JPF wprowadził Naruto bezpośrednio jako zastępstwo legendarnego Dragon Balla. Bez konkurencji w postaci innych wielkich shonenów (mamy rok 2003, rynek polski ledwo przestał raczkować) Naruto objąło tytuł narodowego shonena. Miał zadanie dużo trudniejsze niż poprzednik – jego popularność nie była podparta puszczaną w telewizji serią anime. Jednak internet, powoli, powolutku wkraczał do polskich domów… Młodzi fani dostawali dostęp do takiego cudu jak „anime w internecie”. Dla wielu, Naruto było pierwszą obejrzaną w ten sposób serią. Gdy w 2007 roku Jetix wypuścił anime po polsku, czekało już na nie całe grono Narutardów, znający wcześniej oryginał i krytykujący praktycznie każdą minutę rodzimego wydania. Przypominam, to była właśnie ta okrutnie ocenzurowana seria, która z krwi robiła mleko, tworzyła z tłumaczeń prawie, że nową serię i nie dopuściła do pierwszego pocałunku Sasuke i Naruto… (mimo, że później, te zaginione ujęcie, mignęło w jednych retrospekcjach). Tak, to właśnie okres 2007 do około 2009 był czasem największego boomu Nartardów. Konwenty były zdominowane przez cosplayerów, rysowano fanarty i doujiny (Akatsukiss <3!), jak grzyby po deszczu powstawały narutowe strony internetowe (choćby Sępu, które obecnie przekształciło się w jedno z większych animangowych for rodzimej sieci), drama z walką JPFu z polskimi skanlacjami przeszła do historii jako jedna z najgłośniejszych w fandomie, ba, nawet do rogalików dodawano naklejki z bohaterami serii! (Wiecie jaki to był szał dla fanów? Od czasów kart z Dragon Ballach czy pokemonowych tazo w chipsach, za ich największej świetności, nie spotkaliśmy się z tak wyraźną obecnością naszego hobby w „prawdziwym świecie”!). Oczywiście, wszystko co dobre się kończy. Wraz z rozwojem naszego rynku, a jeszcze bardziej, przez powszechny dostęp do internetu i innych serii, monopol Naruto zaczął się stopniowo kurczyć. Wielu mówi, że to także przez to, że sama seria zaczęła obniżać poziom i fani tracili do niej cierpliwość. Mimo to, gdy wczoraj sięgnęliśmy po rozdział 699 i 700 (niektórzy mimo tego, że od lat nie zaglądali do mangi), wszyscy poczuliśmy, że coś się skończyło.

Sasuke dużo biegał przez te 700 chapterów…

Każdy ma swoją własną historię związaną z Naruto. Dla niektórych była to tylko seria, o którą inni robili wielki szum. Dla innych… Cóż, część ich życia. Pamiętam, jak na początku gimnazjum, pokazano mi AMV z walki Naruto i Sasuke w Dolinie Końca. Wiedziałam już wtedy doskonale czym anime i manga, dzięki niemieckiemu RTL II od najmłodszych lat wychowywałam się na One Piece czy InuYashy, czytywałam mangi. Jednak to jedno AMV, którego potem już nigdy nie znalazłam, coś we mnie zmieniło. Wciągnęłam się i to nie tylko w samo Naruto. Wraz z nim na dobre, anime i manga, z czegoś po prostu było w moim życiu, stało się tym pierwszym, najważniejszym hobby. Zaczęłam rysować po zeszytach ninja, szukać po internecie informacji i odcinków (ach, to oglądanie na youtube z otwartym obok notatnikiem z polskimi subami…). Gdy zarejestrowałam się na deviantarcie (początkowo ze zdjęciami), moich pierwszych znajomych znajdywałam właśnie przez tę serię( znów: Akatsukiss <3!). Mój pierwszy konwent, Dojicon 7 w 2007, przeżyłam właśnie z Narutardami. Pamiętam też ten dzień w gimnazjalnej stołówce, gdy nagle usłyszałam za sobą uradowany pisk dwóch dziewczyn, które dojrzały moje tomiki Naruto położone na stoliku i jak potem z niedowierzaniem cieszyłyśmy się z faktu, że w równoległych klasach znalazłyśmy kogoś, kto dzieli te samo hobby… (I dzieli do dzisiaj, bowiem jak się doczepiły, tak do dzisiaj, nie mogę się tej dwójki pozbyć ;) ). To w klasie maturalnej, co czwartek szłam do biol-chemów, by wysłuchać cotygodniowej relacji naszej najbardziej wciągniętej koleżanki z tego co w tym tygodniu działo się w mandze (ten moment, gdy po tygodniach biegu, Sasuke wreszcie zatrzymał!).

Niestety największa tajemnica mangi ostatecznie nie została rozwiązana…

To tylko część mojej historii z Naruto. Nawet gdy moja własna faza minęła (potem przyszedł Bleach, potem Katekyo Hitman Reborn!, a w końcu ta  Hetalia…), wciąż, seria gdzieś tam była. Pytało się znajomych, co tam u ninja, wspominało się stare dowcipy, zastanawiało, kiedy Kishimoto wreszcie dociągnie to do końca… Cóż, w końcu dociągnął. Naruto się skończyło. Owszem, na wiosnę czeka nas spin-offik z dzieciakami bohaterów, ale jak zawsze, pożegnanie bywa sentymentalne. Tak bardzo, że człowiek aż notkę pisze. Ale chyba należało się pożegnać. Zbyt dużo miłych wspomnieć wiąże się dla mnie z tą serią.

~Darya

Ps. A mi się chapter 700 bardzo podobał!

Ps.2  A w tym miesiącu jeszcze pożegnanie z mangowym NGE…